श्री

 श्री 

वरील लेखात असे दिसून येते, की माझी स्वतः बद्दलची व्याख्या सूक्ष्म ते स्थूल ह्या संबंधांच्या स्पष्टीकरणावर अवलंबून केली जात आहे माझ्या कडून. ते संबंध *गूढ* असतात, हे _मला स्वीकारणे_ भाग आहे, बुद्धीने ते सांगणे कठीण. म्हणून बुद्धी अपुरी पडते, असे एक विधान प्रस्तुत होते मला, म्हणजे त्यावरून सर्व अर्थ अपूर्ण पडतात, असे दुसरे विधान होते. 

ह्याचा अर्थ हा की गुढते ने होणारे संबंध आणि कार्यावर भरवसा वाढवणे, म्हणजे मी शांत होईन. 

त्यासाठी मला चिंतन करण्याची गरज आहे. त्या गुढतेवर परिणाम कसा होईल, ते मला भगवंतावर सोपवावे लागेल... तो योग्य परिवर्तन आणेल!...

हरि ओम.

श्री 

प्रत्येक क्षणाचा किंव्हा अनुभवाचा किंव्हा विचार धारा असण्याचा, वावरण्याचा आणि निर्णयाचा _स्पष्टीकरण_ देण्याची गरज असू नये. 

हे सर्व घटक आणि इतरही वावरत असतील आणि संबंधात असतील. त्यातून एक संकल्पना किंव्हा भगवत इच्छा म्हणजे "मी" होतो. असे जर असले, तर त्या इच्छेपोटी जे काही माझ्या रुपात घडते, अनुभवात येते आणि दृश्याशी संपर्क साधले जाते, त्यात सर्व प्रथम त्याचीच इच्छा कार्य करत असते आणि त्यामुळे सारे अनुभव आपण संपादन करतो. मग स्पष्टीकरणाचा प्रश्न आलाच कुठे?!! 

हे प्रकरण जरा विचित्र आहे. की आपण विषय किंव्हा स्पष्टीकरण देण्याला खूप मुल्य जोडत राहतो, पण त्याची जरूरी खरी नसतेच कधीही. मग ह्या संकल्पनेला का धरून असतो आपण? म्हणजे भगवत इच्छा आपल्या पचनी पडली नाही का?!!

हरि ओम.

श्री 

कार्य आणि सर्व काही चालू असतं अस्तित्वात. त्या प्रमाणे, त्याच पद्धतीने आपण व्यवहार करावा, असे मानणे कितपत योग्य आहे? विघटन एक घटक असल्यामुळे, आपल्या मध्ये एक असा गुण असतो, जो शांती संक्रांत करून देऊ शकतो. त्याचे जतन करावे आणि त्या मार्गावर लागावे. भगवंत स्वतः अवतरून दृश्यात येतात, "माझ्या द्वारे प्रकट" होतात, मग साहजिकच त्यांच्या पर्यंत मी पोहोचू शकतो, विलीन होता येऊ शकतं!...

ओम शांती

ReplyForward Add reaction

श्री

 श्री 

सर्वात महत्त्वाचे शिकवण हे असावे की एखाद्या विषयाचा अभ्यास करो किंवा तो सोडून दुसऱ्याचाही करो, भगवंत सगळीकडे कार्य करत असतो. ह्याचा सर्व व्यापी अर्थ असा आहे की सगळं ठीकच होत असते आणि आपण शांत रहावे. एकाच विषयाकडे सारखे लक्ष द्यावे, ह्याने प्रश्न सुटतील असे नाही. 

जेव्हा सुटायचे असतात, ज्या परिस्थितीत, ज्या साखळीत, ज्या स्थानात, ज्या काळात, ज्या कृती करताना - तेव्हा ते प्रश्न सुटतात. म्हणजे प्रश्न कुणी नाकारत नाही, पण ते का असतात, कसे वावरत राहतात, कशात दडलेले किंव्हा पसरलेले असतात आणि कसे सुटतात - हे भगवत कार्यावर निर्भर आहे. म्हणजे प्रश्नांचे सोडवणे मानवी भूमिकेवर स्थित नसते, ते जाणिवेशी किंव्हा सूक्ष्म प्रकृतीशी निर्भर असावे. म्हणून त्यांना स्थळ आणि काळाची अपेक्षा घालून चालत नाही. 

स्थळ आणि काळाच्या अपेक्षांचे कवच बाजूला करणे स्मरणात, म्हणजेच शांत आणि सूक्ष्म होणे, भगवंताचे होणे. 

वरील गोष्टीचा सामान्य व्यवहारात असा अर्थ निघतो की गोष्टींच्या असण्यावर (होणे, वावर, जाणे आणि संबंधांचे कार्य) टीका करू नये किंव्हा दोष देऊ नये किंव्हा त्रासिक होऊ नये. एखादी गोष्ट अशी का सामोरे येते, आत्ताच का येते, अशा रुपात का येते, असे विचार मनात का आणते, अशा प्रक्रिया करायला भाग का पाडते - हे शांतीने स्वीकारावे आणि कार्य करत राहावे. 

लोकांच्या हेतूवर बुद्धीने विघटन करू नका, कारण त्याने समाधान मिळतेच असे नाही. हेतू तर अस्थिर स्वभावाचा असतो, म्हणून एकात एक रंग मिसळून ज्याची प्रचिती होते ते असमाधानी ठेऊ शकते! 

म्हणून अंतर्मुखाच्या स्वभावाने जग अनुभवा. आपण जग देह, भावना, बुद्धी ह्याने अनुभवतो, म्हणून तसे परिणाम भोगतो. आत्मा द्वारे जग अनुभवता आले, तर शांती भवनाचे दर्शन होईल.

हरि ओम.

Shree 

Above writing suggests an important place of " internalisation" of a phenomenon or a situation. चक्र किंव्हा आत ते बाहेर ते आत असा संबंध, जो गूढ असतो, त्याला internalisation म्हणायचं. ह्या संपूर्ण साखळीवर जाणीव असते. 

ह्याचा अर्थ की दोन निराळे जगाचे अनुभव असतात, जे संबंधित असतात, पण ते संबंध गूढ असतात आणि बुद्धीच्यात सामावलेला नसतात. म्हणून श्रद्धा लागते, तरच त्या साखळीचा त्रास करून घेत नाही आपण. 

विचार मांडण्याच्या क्रियेत, दृश्याचा स्वभाव सूक्ष्म स्थितीवर लादला जातो. तसे केल्यावरच सूक्ष्म स्थिती स्थूलात मांडतात येते आणि तसे केल्यावर हालचाली आणि परिणाम होतात. 

Herein there is a dilemma. Is it necessary to express the unmanifested? The answer to be learnt is "no"! and in this learning, the journey becomes personal or beyond description. Therefore to accept and move beyond this dilemma, again, inculcating trust  becomes important.

Hari Om.

श्री

 श्री 

माणूस असल्यामुळे, त्या जीवाचा स्वभाव असणार आहे, जो परिणाम भोगेल, विचार करेल, भावना जाणवतील, संबंधात येईल, प्रश्न असतील, शोध होईल, गोंधळ उडेल, सातत्याने प्रयत्न असतील, श्रद्धेचे उगम होईल....

वृत्ती, विचार, भावना, देह ह्या साखळीचे मिश्रण म्हणजे प्रपंच किंव्हा परिस्थितीची _जाणीव_ होत राहणे. त्या साखळीला गृहीत धरल्यामुळे होणाऱ्या भावना म्हणजे तात्पुरतेपणा, वेगळेपणा, अस्थिरता वगैरे. म्हणजे चक्र असण्याची जाणीव किंव्हा बुद्धी असल्याचे परिणाम. 

ह्या वरील परिस्थितीचे भान येत असताना भगवत भावाचे स्थान निर्माण करण्याची गरज माणूस (आपण) शोधतो, किंव्हा स्थिरता प्रकट होण्याची शक्यता. सगळं जिवंत राहण्याचीच लक्षणं आहेत, पण _सत्यता होणे_ , हे ही शांतीचे स्वरूप आहे अनुभवात. सत्यात स्थिर होणे, कायम राहणे, म्हणजे पलीकडे जाणे, अदृश्याची प्रचिती होणे. 

अदृश्य देखील हे एक सत्य, आनंदी, शांत, शुद्ध *माध्यम* आहे अस्तित्वात. त्याच्या असण्यामुळे त्याचा परिणाम *कार्य* होण्यात घडतो, प्रचितीला येतो, जाणवतो. ते कार्य होताना, *स्मरण* अनेक स्तरांच्या साखळीत घडते, ज्यावरून जीव ही *भावना* (perception) प्रचितीला किंवा उदयास येते. 

Interestingly there is a book on "Questions of perception". Maybe the inquiry would be that what *states* of existences could be accessed through perception? Is it only a body or mind or intellect or something even more subtle than those? And would subtle states inform spatial experiences?...So is spatiality only visual or mental or subtle than that or _coming_ from subtle states? 

हरि ओम.

श्री 

एकटेपणा आणि आपुलकी ह्या दोघांचा मिश्रित वावर आपल्या भावनेत (perception) स्थित असतो. ते भावना एका विशिष्ट प्रकट होणाऱ्या *कार्यामुळे* निर्माण होतात, म्हणजे ते अनुभवाच्या स्थानात असतात. त्यातून आपण क्रिया करतो, संबंध जोडायला घेतो, व्यवहार करतो, आपले आणि परके हे व्याख्या लावतो वगैरे...

ह्या भावनांचा उगम किंव्हा कार्य भगवंत माध्यम आहे. ते असणे ही भगवत इच्छा स्वीकारावी. त्या भावनांच्या व्यवहारातून आपल्याला स्वच्छ आपुलकी भावनेत स्थिर व्हायचे आहेत. 

तो आपला प्रवास झाला.

हरि ओम.

श्री 

भोग कुणाला टळले नाहीत. भोग हे कोड किंव्हा विषय नाही. ते असणार  आपल्या विशिष्ठ अस्तित्वाच्या जाणिवेमुळे. त्याला प्रमाण मानून, त्याचा अर्थ समजून घेऊन शांतीचा प्रवास पत्करायचा आहे आपल्याला.

हरि ओम.

श्री

श्री 

गोष्टींचे येणे, दिसणे, वावरणे, निघून जाणे, संबंधित राहणे, परत वेगळ्या रूपात भासणे, हे चालू राहते अनुभवात. कुठून येतात, का येतात, कसे येतात, कसे बदलतात आणि कुठे जातात, हे गूढ प्रश्न आहेत, ज्यांचे उत्तर अनुभवात परिवर्तन होत उलगडले जातात. 

सगळ्याच गोष्टी यायलाच हव्या एका विशिष्ठ पद्धतीने, विशिष्ठ वेळेस - ही खूप मोठ्ठी अपेक्षा आहे, जी खूप त्रासिक ठरू शकते आपल्याला. आपला "हेतू" गोष्टींवरून (स्थळ आणि काळाचा परिणाम) ठरवू *नये*. म्हणजे स्थिर व्हावे. पलीकडे व्हावे. शांत व्हावे. निरहेतू किंव्हा सूक्ष्म व्हावे. तो मार्ग कुठल्याही स्थितीत, कुठल्याही साखळीतून, कुठल्याही संबंधातून, कुठल्याही गोष्टीतून साकार होऊ शकतो. ह्याचाच अर्थ असा की शांती भाव कशातही संक्रांत होऊ शकते, किंव्हा पलीकडे होण्याची क्रिया कुठल्याही परिस्थितीतून घडू शकते. 

म्हणून परिस्थित, गोष्टी, बदल, साखळी - ह्याचे फारसे महत्त्व नाही किंव्हा हेतूवरून ह्या गोष्टींची पारखणी करू नये, किंव्हा हेतू विलीन होऊ देणे. 

अजून एक अर्थ असा आहे, की जी काही साखळी निर्माण होते, ती संपूर्ण स्वीकारणे आणि ती क्रिया स्वीकारणे आणि त्यातून संबंध शुद्ध करत राहावे. सगळ्याच गोष्टी "समजून" घेण्याच्या नाडी गरज नसते, कारण त्या गोष्टी ध्यानी असायला हव्यात, असे काहीही नाही. भगवंत आपल्या जे कळून घ्यायचे असते, तेवढेच तो योग्य वेळेला देत असतो. आपल्याला ध्यानात त्याच गोष्टी येतील, ज्या पाठवला गेल्या आहेत किंव्हा ज्याची हाक मारली गेली आहे, इतर गोष्टी ध्यानी येणार नाहीत. गोष्टी आपल्या वृत्तीवर निर्माण होतात - त्याचे अस्तित्व वृत्तीवर असते. वृत्ती शुद्ध झाली की तसे संबंध अनुभवात येतात. 

म्हणून शांतीचे ध्यान नेहमी करावे.

हरि ओम.

Shree

Shree 

I have realised that things can't be solved immediately since they are fragmented in nature. You have to wait for proper alignment of all fragments for a solution to get implemented. Therefore we operate in a perpetual fluid scenario of things. 

It's annoying at times. But there is no use of annoyance in times of extreme fragmentation and speed (as a consequence). Not taking fragmentation personally is an important learning and not considering it my sole responsibility to clear off the fragments calls for patience, focus, forgiveness and of course practice. 

In times such as these, it should matter little why things seem to go out of control (always) and why the hell should I be summoned again and again to fix the solution, whereas the domino effect could possibly have been triggered somewhere else by somebody  (who might equally be clueless of his/ her actions in the chain of events)! To safeguard ourselves from getting our hands burned repeatedly for fixing things that even remotely doesn't concern us and which would again draw a flack and some thankless glance from people, one tends to stay aloof or silent when the house starts burning or the boat starts to leak in the mid sea. Of course it's everyone's problem and at the same time nobody's!.. but this classic dilemma doesn't do anything good for the situation but perhaps ends up burning the entire house or sinking the boat and you are (yet) convinced that you had nothing to do whatsoever with this damned scenario! The best response would be then to take the flight or look autonomous like a camouflaged chameleon. 

Now that's the contemporary nature of "memory" - speed, fragment, unaligned, unaware, deterministic, logical, ungrateful, thankless, problem solving, tunnel vision and so on. 

In the contemporary world of work, although one should refrain from making any blanket statements, above is the perpetual experience of "living on the edge"....!!

But for those who care, it becomes a frustrating reminder that one can't escape the situation no matter what it might rightfully appear to you. So...you do your job! 

Hari Om.

श्री

 श्री 

प्रत्येकाचे मन वेगळे असण्याचे भाव निर्माण होते. प्रत्येकजण त्याच्या रूपाला, साखळीला, स्मरणाला, विषयाना, परिणामांना, चक्राला, स्थितीला धरून असतो. प्रत्येकी होणे, हे सूक्ष्म सत्यातून होते आणि सत्याकडे ओळख होण्याचा प्रवास प्रत्येकाचा म्हणून वेगळा ठरतो. सर्व मार्ग वेगळे, पण शेवटी सगळे मार्ग एकाच सत्यात विलीन होतात. त्याचे कारण उघड आहे - मार्ग आपल्याला स्वतंत्र जरी वाटत असला, तरीही जाणीव प्रवाहाची आणि आपुलकीच्या संबंधांची होत शेवटी स्थिरताकडे येऊ पाहते. आपले वेगळे असणे, ही भगवंताची इच्छा मानून, त्यातून निर्माण होणारे अनुभव (विघटित किंव्हा मर्यादित), *प्रमाण* (आणि विश्लेषण) म्हणून ओळखून,  सत्याकडे वाटचाल करावी. 

आपण भगवंताचे आहोत आणि एकच आहोत, ही भावना आत (अंतःकरणापासून) स्थिरावलेली हवी. त्याची सुरुवात आज पासून करावी. भगवंताची इच्छा म्हणजे वृत्ती वरून क्रिया करण्याची गरज न उत्पन्न होणे, म्हणजे पूर्ण शरण भगवंताच्या कार्यावर ठेवणे. स्वतःचीपण काळजी करू नये आणि शंका घेऊ नये आणि मत मांडण्याची गरज भासू नये. अर्थात ही समज जरी सर्वांसाठी सारखीच लागू असली, तरीही ती आत्मसात प्रत्येकाला त्याच्या रूपाच्या द्वारे करणे आवश्यक असते, तरच वरील परिवर्तन खरे जाणवते आणि भगवंताच्या अस्तित्वाची प्रचिती येते. 

हरि ओम.

श्री 

आपली गत अशी झाली आहे, जर ओळखता आले नाही तर, घोडा पाहिले की नाळ हे नेमकं कळत नाही! मग त्यातून खूप सारा गोंधळ, गडबड, बडबड असे सामोरे जायला लागते अनुभवाना. 

मूळ विघटनातून होणारे सारे प्रकरण आहे. तरीही त्यातूनच स्वच्छ ध्येय आत्मसात करणे आले. 

इथ पर्यंत आपण कसे येऊन थबकलो ह्याचे खूप सारे कारण आहेत, ते देतो ही येतील...पण त्याने कोड सुटणार आहे का? स्पष्टीकरणेतून हेतू कळतो, म्हणजेच परावलंबन. शेवटी प्रयत्न, श्रद्धा, कृपा हे राहणारच महत्वाचे घटक. पहिले काय, नंतर काय, संबंध कसे...हे न संपणाऱ्या गोष्टी असतात आणि वावरत राहतात....त्याने समाधान मिळेल का? संबंध असतातच आणि ते गूढ असतात. ते आपल्या रूपातून ओळखावे लागते. ते कोड नाही सोडवण्याचे, पण त्यात वावरत राहताना परिस्थिती स्वीकारण्याचे आहे

.

म्हणून खूप विचार न करता, नामात रहावे.

हरि ओम.

श्री

श्री 

विचार मंथनाचे कदाचित दोन परिणाम होत असावेत - स्वतःला विषय करणे आणि दुसरे म्हणजे सूक्ष्मात परिवर्तन होणे. हे दोन्ही परिणाम एकत्रित होत राहणार. म्हणून सत्याचा अनुभव आत्मसात करणे महत्वाचे.

आपण पाहिले जे वाचतो, ऐकतो, करतो...ते प्रतिक्रिया देण्याच्या दृष्टीने करतो. ह्याला बहिर्मुख पद्धतीने क्रिया करणे असे म्हणतात.  ह्यात अस्थिरता, परावलंबन, तात्पुरतेपण, वेगळेपण - असे भावना किंव्हा घटक किंव्हा चक्र किंव्हा साखळी किंवा भाव जाणवतो. 

त्याच पद्धतीने पहिले भगवंताकडे बघितले जाते...प्रपंचातील विषय सोडवण्याचा हेतू साठी. नंतर ती नजर अंतर्मुख व्हायला लागते - म्हणजे दोष देणे, त्रागा करणे अशा गोष्टी शांत व्हायला लागतात. शेवटी पूर्ण अंतर्मुख होण्यामध्ये भगवंताची प्रचिती स्थिरावते. 

हे सांगताना असे वाटू शकते की सगळ सरळ रेषे सारखे आहे - सामान्य बुद्धीला रेषच दिसते! त्याचा मार्ग पत्करताना चक्र सामोरे येते, प्रवाह जाणवतो आणि श्रद्धा प्रकट व्हायला लागते. थोडक्यात सूक्ष्माची प्रचिती येते. तेच तेच पाहुणे (राग, द्वेष, प्रश्न, संबंध) हे मार्गावर परत, परत येतील...फक्त वेगळ्या रूपात. म्हणून त्यांच्याकडे कसे बघावे, कसे स्वीकारावे, कसे व्यवहार करावे हे प्रत्येक टप्प्यात ओळखायला लागते.

 व्यवहार योग्य झाला की पाहुणे घरातून निघाले, नंतर काही दिवसांनी वेगळ्या रूपात येण्यासाठी. 

अशा तऱ्हेने आपल्या मार्गाचे स्वरूप आढळून येते. 

हरि ओम.

श्री

श्री 

रूपाला _घट्ट_ धरणे कदाचित भगवंताची इच्छा असावी. ही प्रक्रिया गूढ असते आणि त्यात बरेच घटक आणि स्तर आणि साखळी आणि चक्र सामील असतात. हे सर्व प्रकट होणारे गोष्टी आहेत, त्यांना पाहुणे मानणे योग्य. म्हणजे ते येणार, वावरणार आणि निघून जाणार किंव्हा परिवर्तित होणार. This is a _phenomenon of becoming_.

हे विचार पचनी पडणे म्हणजे लोकांची प्रतिक्रिया कायम नसते...ते येतात आणि विलीन होतात. मनात तसे काही राहत नाही. म्हणून आपणही प्रतिक्रियांवर लक्ष केंद्रित करू नये. ह्याचा अर्थ वारंवार स्वतःला माफ करणे, परत प्रयत्न करणे, सकारात्मक राहणे, श्रद्धा वाढवणे, सैय्यम ठेवणे हे अभिप्रेत असते. 

प्रतिक्रिया ह्यावर निष्कर्ष त्वरीत आणू नये. निकाल लावणे हे काही आपले ध्येय नाही, आणि निकाल जरी लावला तरी त्यातून खरे समाधान सामावलेले असते का, ह्याचा विचार करावा. ह्याचा अर्थ की निष्कर्ष, जी बुद्धीची गरज असावी, त्यातून समाधान प्रकट होते असे काहीही नाही. तरीही पदोपदी निष्कर्ष, ही गोष्ट असणार आपल्या अनुभवात. तर ते होऊ द्यावे आणि परिणामांना सामोरे जावे. 

निकाल काय, परिणाम काय, प्रतिक्रिया काय, ह्यावरून आपण ठरत नसतो. 

दृश्याचा कुठल्याही हालचाली वरून आपण ठरत नसतो. "ठरणे" म्हणजे खूप साऱ्या चक्रातून निष्कर्षाला येणे. मग ते ठरणे ताबा मिळवणे असावे की हताश होणे की असमाधानी राहणे, त्याने काहीही ठरत नसते. ह्याचाच अर्थ की शांती, हेच आपले स्थान आहे. 

लोकं नेहमी शांतीच्या शोधात राहणार. भीती खूप गूढ पद्धतीने प्रकट होते, संबंध आणते आणि क्रिया करायला भाग पाडते. त्यात आपण पैसा, नातीगोती, काम, हेतू, सतत गुंतवून ठेवणे असे निरनिराळे आपल्या भोवती कवच घालून ठेवतो. कवच एका दृष्टीने फसवे आहेत आणि दुसऱ्या दृष्टीने प्रमाण. 

स्वस्थ आपल्याला अजिबात बसवत नाही! ते का, हे ठाऊक नाही, म्हणून सर्व स्तर, साखळी, भाव आपल्या बरोबर असतात. 

ह्याचा पर्याय म्हणा, किंव्हा ओळख म्हणा....शांती भाव प्रस्थापित करणे आले.

हरि ओम.

Shree 

Space is to be shared to all kinds of imagination. The idea of separation or individuality is not tenable and causes deep fracture. This means that _awareness_ needs a comprehensive understanding of existence, not a speck of it.

Architecture can be considered, among other things, as an action of awareness. Hence all thoughts, processes, built forms respond to this function of awareness. 

All spaces therefore can be comprehensively conceived. And that perhaps also becomes the critical dimension of architecture....what are the architecture's intentions? 

Awareness is an idea of discovery of connections. The issue with the mind is that it latches onto a concept and normalizes it. If we see individuality as a problem, but some years of engagement with this idea can normalize the phenomenon. No one looks at individualism with scorn or skepticism, but normalizes it as if it is a natural phenomenon of a modern mindscape. 

And so is with a human life. Anything can be seen as critical or something that is considered absolutely normal. It is upto the mind. 

In this awareness, the search is for the Truth which is beyond any human choice. 

Hari Om.

ReplyForward Add reaction