Shree: Form and function

 

Shree: Form and function

Does form follow function and how does one even define a function? Are the two things different or are they one and the same or are they related or they aspects of the same coin?!

In its largest meaning, “function” means existence and anything that it beholds or creates. Hence we are then referring to the existence of consciousness that creates vibrations and then finally “forms” that are dependent and appear separated (as a state of mind). Hence all forms communicate the existence of consciousness and the phenomenon of creation – in whatever state of mind we can imagine.

Thus there is an intent behind any form and philosophically the intent should either liberate the mind (expand it) or may contract it or attach itself to the form. As egos, we are to reframe from binding ourselves with any “form” and by this statement I mean that a form is not static or not even dead or even permanent or not changing. It is alive by meanings we create for the form and if it exists in our consciousness, then it has come into existence”out there”.  Form can be said as coming from “vibrations” of Energy or a Force of Existence and hence it is an imagination. It is a construct, temporary and changing. This is its philosophical stance. And that is the Truth.

ह्याचा अर्थ कि “दिसणे” किवा “दृश्य” हे सूक्ष्म प्रकृतीतून उद्भवत असत. त्या दिसण्याला बरेच कंगोरे आहेत आणि बरेच हेतू आहेत आणि ते एकप्रकारच विलक्षण जाळ आहे – जे आपल्या ध्यानी येत किवा नाही येत. अध्यात्मिक दृष्ट्या “प्रेम” हि एकमेव सत्य भावना मान्य आहे कि त्याला कुठलीही परिस्थिती लागत नाही आणि ती बदलत नाही आणि ती सत्याकडे नेते. ह्याचाच अर्थ असा कि खूप प्रेम केल तर आपण सूक्ष्म होत जातो आणि बदलत नाही आणि दृश्यातीत अस्तित्व जाणून येत. त्या भावनेला कुठलाही आकार लागत नाही, स्थळ लागत नाही आणि काळ लागत नाही – त्या सर्वांच्या पलीकडे ती भावना असते – म्हणजेच त्यातून सार विश्व निर्माण होत राहत. थोडक्यात सत्य प्रेम म्हणजे स्थिरावणे; वृत्ती उमटू न देणे (किवा उमटण्याची गरज न भासणे) आणि भगवंताची शक्ति होणे. भगवंत म्हणजे एक अस्तित्वाची स्थिती आहे – जिला आपण “सत्य” संबोधित करतो.

दैनंदिन त्याचा परिणाम कसा असला पाहिजे? गोष्टींबद्दल किवा परिस्थिती बद्दल तक्रार करून नये; “का” ह्या प्रश्नांनी त्रासिक किवा कष्टी होऊ नये; अर्थ जरी कळला नाही तरीही शांतीत राहणे आणि श्रद्धा ठेवणे; स्वतःला सिद्ध करण्याची खुमखुमी गळून पडणे; भगवंताला जे आवडत, वेळा बद्दल आणि स्थळाबद्दल आणि वागणुकी बद्दल – तसच करणे. दुसर्यांना नाही दुखावणे; स्पष्टीकरण देण्याची इच्छा नाही येणे; शांत राहणे; सैय्यम बाळगणे वगैरे. हेतू अभिमानातून नसणे. स्वार्थ सोडणे. जे काही होईल त्यावर श्रद्धा ठेवणे – जे घडेल त्यालाही श्रद्धायुक्त स्वीकारणे.

सध्या घडामोडी इतक्या झपाट्याने बदल आहेत कि भावना आणि विचार आणि हेतू ह्याची सांगड करायला त्रास होतोय. भावना म्हणल्या तर मी म्हणतोय अस्तित्वाची खुण – जि भावनीक आणि विचारात उमटते आणि कृती मध्येही येते. हे तिन्ही पेहेलू एकमेकात सहज गुंफलेले हवेत आणि एकच भाषा बोलायला हवेत. मन विशाल होत जाणे किवा सूक्ष्म होणे हि गोष्ट भावना, विचार आणि कृती मध्ये येणार आहे, म्हणून सर्व ठिकाणी लक्ष केद्रित करायला लागत.

जगाचा विचार करून नका – तुम्ही भगवंताचा करा म्हणजे आपल्याला जगात कसं वावरायचं आहे ते कळायला लागेल.

हरि ओम.