श्री

 श्री 

एखादी गोष्ट व्ययक्तिक तेव्हा होते जेव्हा तिच्याशी संबंध वृत्तीतून होते. म्हणजे वृत्ती त्या गोष्टीचे स्मरण निर्माण करते आणि त्यातून अनेक विचार चक्र आणि भावना. गोष्ट म्हणजे शेवटी काय? तर विचार आणि भावनांचे मिश्रण! त्यामुळे ती गोष्ट परिणाम करते, बदलत राहते! 

विचारांमध्ये आणि भावनेत गुंतून घेऊ नये. त्यांना येऊ द्यावे, बघावे आणि निघून जाऊ द्यावे. तरच गोष्टी त्रास देत नाही, बेचैन करत नाही. 

वृत्ती कुठे गुंतली असते, हे ओळखावे. तो अभ्यास आहे. ते का गुंतून राहते, हे ही ओळखावे. इथे "का" हा दोष ह्या अर्थाने सांगितला नाही. तो गुण आहे मनाचा. प्रयासाने, सत्य ओळखण्याच्या मार्गाने, वृत्ती शिथिल होते. ते झाल्यावर मन शुद्ध होते. 

हरि ओम.

श्री

 श्री 

सुरुवात जाणून घेणे बुद्धीने ह्यात बऱ्याच गोष्टी असतात. जाणणे, हे कार्य गूढ आहे, फक्त बौद्धिक नाही किंव्हा सरळ नसावे, किंव्हा हेतू ठेवून नसावे, किंव्हा भोग असावे, किंव्हा अनुभव असावे, किंव्हा संबंधात रहावे, किंव्हा परिणाम सोसावे, किंव्हा श्रद्धा वाढवत रहावे.

आपली वाटचाल असते आणि त्या वाटचालीतून भगवंत भाव शोधायला लागतो, तसे बनायला लागते, तसं परिवर्तन व्हायला लागतं. त्यात काही संस्कार महत्वाचे ठरतात

एक - भगवंताच्या शक्तीची आठवण दररोज काढावी. 

दोन - आपली श्रद्धा परिस्थितीवर, जी भगवंताने निर्माण केली आहे, त्यावर पूर्ण ठेवावी.

तीन - स्वतःचा अनुभव प्रमाण मानून त्यात शुद्ध परिवर्तन होण्याचा प्रयत्न करावे.

चार - प्रत्येकाला स्वतःची अंतर्मुख असणारी आवड दिली आहे. ती जोपासावी आणि त्यातून सर्व विश्व आनंदी बघावे. 

पाच - स्थिर होण्याचा अभ्यास कायम ठेवावे. भोग कसेही असावे, प्रारब्ध कसेही रूप घ्यावे, त्याने कष्टी होऊ नये. चक्रावर श्रद्धा ठेवावी. 

सहा - दुसऱ्यांचा दोष शोधू नये आणि स्वतःला दोषी मानू नये. जे आहे, ते स्वीकारावे स्वार्थी हेतू न ठेवता. 

सात - घडामोडींचे मूळ भगवंत आहे, हे स्वीकारणे...मग ते बाहेरील असो किंवा आतील असो किंवा दोघांच्या मधील. 

आठ - संबंध आपणात येऊ पाहते आणि त्याला सूक्ष्म आणि स्थूल स्थिती असावी. ती खूप काळापासून येत असावी, म्हणून शुद्ध होत जाणे हा प्रवास असावे. 

नऊ - शुद्ध होण्याचा निश्चय व्हायला लागतो. मग त्यातून मार्ग तैय्यार होतो आणि स्थिरतेकडे आपण जातो. शुद्धता ही आपल्या प्रपंचाच्या भाषेतून ओळखायला लागते. 

हरि ओम.

ReplyForward Add reaction

Shree

Shree 

Everyone expresses things as they form within or seem to manifest in them. It is a very fundamental need to belong here. 

In that sense, consciousness is to be realized, not to justify anything or prove anything. Just as beauty, that exists and is to be revealed by each. 

Revelation is not a formula but a spontaneous action of being free and expanding. Whatever can get us in touch with such an action is, according to me, most sacred. I don't care if it belongs to known formulas or steps or isms or anything. Whether it belongs to this or that, is an extremely mute point. 

Whether it can take any position is also not very crucial to decide the process or engage in the process itself. If I loose myself (the ego) in the process, that is refreshing "in itself". The process is most vulnerable and most creative at the same time.

Hari Om.

Shree 

Justification comes when meanings are multiple and authenticity gets demanded. That, what is authentic, intuitive, introverted cannot be justified as it becomes creative or it is required to be justified as a different language, which may not obviously contain the whole of creative unknown action. 

Which goes on to say that our actions are to be authentic, not required to be justified. It is downright stupid I guess, to base our plan of actions on justifications. Authentic action is a self talking idea and has rarely to do with outside noise. So one should talk to self and let that have an effect on the outside situation. 

Hari Om.

श्री

 श्री 

अस्तित्व शक्तीचे कार्य खूप गूढ असते. जे विचारातून अणि भावनेच्या द्वारा जाणून येते, ती एक *भाषा* झाली शक्तीची, संबंधाची, स्थळाची, काळाची, क्रियाची, माझी, तुझी, व्यवहाराची, कामाची, परिणामांची...भाषा - म्हणजे कार्य घडण्याची स्थिती. 

भगवंताची भाषा स्थिर, सूक्ष्म आणि कायम असते. त्यातून सर्व अनुभव निर्माण होऊ पाहतात आणि भाव शांत राहतो. त्याच्याशी बोलायचे असेल, तर तशी भाषा आपणही आत्मसात करायला हवे. संतांच्या अनुभवातून त्या भाषेला नामस्मरण म्हणतात. त्याचे नाम घेत गेल्याने, त्याच्याशी निरहेतू, शुद्ध, शांत पद्धतीने बोलता येते. 

आपल्या समोर विचारांची साखळी असते आणि तशी परिस्थितीत घडल्यासारखी दिसते. ते पूर्ण का मानावे? किंव्हा त्याही पेक्षा अधिक सूक्ष्म शक्तीचे व्यवहार किंव्हा निराळी शांत परिस्थिती आपण *निर्माण* करू शकतो. परिस्थिती म्हणजे रूप आणि आकार ह्यांच्याशी होऊ पाहणारे "संबंध" किंव्हा प्रत्यक्ष भाव. त्याला काही मर्यादा नाही. रूप आणि आकार, असे म्हणण्यापेक्षा, जे खरे निर्माण होते ते म्हणजे संबंध/ भाव. ते ध्यानात आणावे. काहीही करणे शक्य आहे. 

आपण काय निर्माण करत आहोत, हे बघावे. वृत्ती काय दर्शवेल? चिंता की शांतता? निर्मितीला अंत नाही, म्हणून ते सर्व ठिकाणी पसरते. चिंतेचे मूळ कुठे आहे, हे बघावे आणि तिला शांत करावे. वृत्ती कुठे गुंतत असते, हे जाणून घ्यावे आणि शांतीकडे वळवावे. 

सार्वजनिक अनुभव आणि वैयक्तिक अनुभवातही संबंध निश्चित असतो. म्हणून स्वतःशी कसे वागतो, त्या प्रमाणे इतरांशी संबंध होतात, परिस्थिती तशी होते. आपल्या हातात फक्त शुद्ध होणे, एवढेच आहे. त्याचा परिणाम म्हणलं तर योग्यच होईल. परिणामही देवच देतो, तर त्यावर श्रद्धा ठेवावी. 

हरि ओम.

श्री

 श्री 

दृश्याचे, वृत्तीचे संस्कार चंचल असते, बदलत राहते, म्हणून ते नवीन, नवीन विषयात गुंतून ठेवते. समाधान रुपात किंव्हा आकारात नाही, म्हणजे रूप किंव्हा आकार पूर्णतः अनुभव देत नाही. "अनुभव" ह्याचा अर्थ जे सतत संबंधित राहते, भाव निर्माण करते आणि परिणाम देते. 

साखळी कशी निर्माण होते, ह्यावर शुद्ध श्रद्धा ठेवायला लागते, त्याला कोड समजून सोडवायला जाऊ नये. It is *not* a problem to be fixed. त्यातून सर्व स्वीकारावे आणि भोग शांतीने झेलावे, असा काहीसा अर्थ निघून येतो. म्हणजे अस्तित्वाच्या शक्तीचे कार्य गूढ असते आणि ते काय अनुभव प्रकार करेल, हे सांगता येत नाही. पण अनुभवातून मार्ग निर्माण करत, अस्तित्व शक्ती संक्रांत करायला लागते. भगवंताच्या शक्तीतच हे विधिलिखित आहे - रूप होणे आणि जाणिवेतून शांत होणे. 

प्रवाहाला कंटाळू नये आणि पळून जाऊ नये. सर्व देऊन टाकणे, मोकळं होणे, इतक की कशाचेही स्मरण रहाण्याची गरज नाही. ह्याचा अर्थ की स्मरण हेतू रहित बनावे. सध्या स्मरण परावलंबित आहे. ते ही शांत करावे. म्हणजे शांती भाव संक्रांत होणे, ह्याचा अर्थ की मानवी स्मरण असण्याची गरज नाही. The real meaning of memory is pure awareness of Being. Memory is not about retaining and applying but about Being. 

आपण कार्य करावे. त्याचा परिणाम होईल. तो कसा, ह्या बद्दल चिंता नसावी. आपल्याकडे नेहमीच काही परिस्थिती ओढले जातात. ते कसे, हे कोड मानल्या पेक्षा, त्याकडे गूढता असे बघावे आणि त्या चक्रात श्रद्धा भाव प्रकट होऊ देणे. श्रद्धा वस्तू नाही. ती कार्य करत मनात संक्रांत होते. त्या पद्धतीने स्वतःवर योग्य परिणाम होऊ द्यावा. 

हरि ओम.

श्री

श्री 

दररोज एक विचार प्रकट होतो आणि तो संबंध निर्माण करतो आणि दृश्याचा अर्थ दर्शवतो. "प्रकट होऊ पाहणे" हे भगवंताच्या अस्तित्वाचे, त्या शक्तीचे कार्य आहे, म्हणून त्याचे स्थान कायम राहणार. प्रकट होण्यात साखळी, संबंध, स्थिती, स्तर, रूप, आकार असे घटक असणार, ज्यावरून _तुम्ही आणि आम्ही होतो._ *होणे* हे कार्य आहे.  प्रकट कार्यात विचार आणि भावना देखील होऊ पाहतात आणि त्याचे संस्कार (स्वभाव) अनुभव देतात. 

सांगण्याचे तात्पर्य असे की सगळ्याच्या मुळाशी भगवत शक्ती वावरते. ती आहे, म्हणून बाहेरील प्रक्रिया आहेत. सर्व घटकांचा पाया ती शक्ती आहे. हेच जाणून घ्यायचे आहे, आपल्या प्रपंचातून, कार्यातून, विचारातून, भावनेतून. 

तुम्ही जसे बघाल, तसे जग वाटेल तुम्हाला. भाव शुद्ध झाला, की जग देखील शुद्ध जाणवेल. म्हणून जग काय आहे किंव्हा कसे असते, ह्याच्या पेक्षा आपण कोण आहोत हा प्रश्न जास्ती मोलाचा ठरावा. 

विचार निर्माण होणे ही गूढ प्रक्रिया असते आणि भगवत इच्छेतून येते. म्हणून ती काय करायला लावेल, हे स्वीकारावे. कशाला तरी चिकटेल, मग विघटन करेल, मग संबंध जोडेल, मग काळ आणि स्थळाचा अर्थ लावेल किंवा निर्माण करेल, मग बदलू पाहील, वगैरे. हे बघावे. ह्यातून निष्कर्ष स्वार्थी असू नये. 

हरि ओम.

Shree

Shree 

To _act_ in space is not necessary as a function of proving anything or to stay alive, I think. Action is said to be Divine Will, which already exists, so the processes of becoming would forever be present. 

In our terms, to talk of space or to draw space or to ideate space or to experience space need not be seen as a purposeful activity. Space already is. So that will generate things. _Space is realization_ and "apriori" as some thinkers suggest. Realization is about "being already there" (awareness).

 _Being already there_ lifts off a lot of imagined load from us. 

Hari Om.

Shree

 Shree 

Many thoughts wonder on the aspect of unknown or contemplating our place in existence, what is it, how it manifests, what therefore is memory and action, what are relations and connections, what is change, what is temporary and what is vital, what is common or universal and so on. 

The question _arrives_ in one's imagination, regardless of the nature of imagination that takes place within. This means, imagination _itself_ transforms or realizes this inquiry (शक्तीचे "जागे होणे"). Hence the different ways that people and cultures have approached this inquiry and will continue to approach. This is important, since it indicates that many things of evolution have happened _before_ us, can happen _now_ and will happen _after_ us too. So the flow or cycles of evolution are expressed _through_ us. This seems to be an integral process independent of any situation or work or relationship. It also relieves a lot of load _from_ us, since we can learn to trust this path as it is in existence. Note that the path is to be *realized* or *rediscovered* in our own circumstance (and is not disclosed for the first time by anyone)! Whatever novelty one thinks, is only a retake of the same message in a different language, somewhat like an old wine in a new bottle! 

This generates traditions for us - _languages_ of realization of truth by humanity. This is important for us, as the message needs reinforcement at all times, so we have an anchor to keep moving. 

Hari Om.

श्री

श्री 

प्रत्येक विचाराशी संबंध _निर्माण_ करावे, हे गरजेचे नसते. कारण त्या होऊ पाहणाऱ्या संबंधातून एक प्रकाराची स्थिती आणि भाव निर्माण होतो. वृत्ती, विचार, भावना - हे संबंध निर्माण करणारे रसायन आहेत आणि त्याचा स्पर्श कुठल्या स्थितीत येतो, त्याचे संस्कार मनात भरतात किंव्हा परिणाम करतात आणि तशे स्मरण होऊ पाहते अस्तित्वाचे. 

त्यावरून हे ठरवावे की सहवास कशाचा हवा? भगवंताचा की दृश्याचा? भगवंताच्या सहवासाचे रसायन म्हणजे नामस्मरण. ते नाम श्रद्धेने घ्यावे आणि तो सहवास आत, आत न्यावा की सर्व वृत्ती शांत होते. आपण शंका खूप घेतो सर्व गोष्टींची. असेलही ते नैसर्गिक. पण त्याने समाधान प्रकट होते का, तो त्यातून प्रश्न निर्माण झाला तर ठीकच आहे!! कारण त्यामुळे योग्य परिवर्तन होण्याची भूमिका काय म्हणावी, ह्याचा शोध तरी सुरू होईल!! 

समाधान, शांती असतेच. ती मनात साकार व्हायला लागते. गोष्टी घडतात. त्यातून आपण ठरत नसतो कधीही. त्यातून काही करायलाच हवे, असे ही नाही. त्यातून हेतू काय ठेवावा, ह्यात गुंतून रहायलाच हवे, असे ही नाही. म्हणजे समाधान संक्रांत व्हायला ह्या कुठल्याही गोष्टीची जरूरी नसते. 

हरि ओम.

श्री

श्री 

वरील "परिवर्तन" ही व्याख्या बघून, असे दिसून येते की बुद्धी शक्ती "परिवर्तन" क्रियेला वेग, वेगळ्या साच्यात ठेवते आणि त्यावरून साखळीचा संकल्पना मांडू इच्छिते (mapping and zoning and movement). गती, बदल, हालचाली (movement), *का* होतात मनात आणि देहात? हालचाली होणे, ह्याचा अर्थ हा होतो की सर्व वेग वेगळ्या भासणाऱ्या गोष्टी *एकच* असल्यामुळे त्यांच्यात व्यवहार होणारच. Movement is an indication of relationship, connections and synthesis and coming together. It is an integral part of becoming whole. Movement may therefore be physical or mental or in other planes of existence - all expressing their intentions through architecture (or through any action). 

हे वास्तुशास्त्रात आम्ही शिकतो. तसेच, ते वागणुकीतही असायला हवे, कारण वागणूकच मूळ आहे, जिथून साऱ्या संकल्पना कामात प्रचितीस येतात. 

त्यातून संकल्पना स्मरण, अनुभव, संबंध आणि भोगाची येते. भोग (म्हणजे व्यवहार, विघटन, साखळी, परिणाम, गुढत्व, विचार, भावना आणि सर्व प्रकाराचे संबंध) आपल्या अनुभवात प्रकट होणार, वावरणार आणि निघून जाणार. 

अध्यात्म असे सांगते की वरील प्रक्रिया होऊ द्यावी आणि त्यातून संकल्पना किंव्हा स्मरण घडू द्यावे - तिला भगवत इच्छा मानावी. त्यातून "मार्ग" (किंव्हा स्वीकार, स्थिरता आणि शांती भाव) हे जाणून घेणे आले. गोष्टींचे होणे, वावरणे आणि निघून जाणे आपल्या अनुभवात राहणार आहे. तर त्यातून मनाची स्थिरता संक्रांत करता येईल का?

आपल्या सध्याच्या मर्यादेमुळे आपण हेतू प्रकट करतो आणि त्वरित निर्णय देण्याचा अट्टाहास धरतो. वरील प्रवाह पहिला, तर गोष्टींचे होणे, वावरणे आणि निघून जाणे हा अस्तित्वाचा गुण धर्म मानायला हवा, तर त्यात हेतू का मिसळावा? गोष्टी जे होणार आहेत, ते होतील. जे जाणार आहे, ते जात राहतील. जे कायम असणार आहेत, ते उरतील. 

हरि ओम.

श्री

श्री 

सरळ किंवा उघडे किंव्हा त्वरीत किंव्हा पारदर्शक "transparent inside - outside" असे कदाचित नसावे. म्हणजे पारदर्शकतेची भाषा बाहेर ते आत जाताना बदलते. जे गूढ असते ते वेगळ्या पद्धतीने मनात येते, ते वेगळ्या पद्धतीने विचार आणते, ते वेगळ्या पद्धतीने बाहेर मांडले जाते. ह्याचा अर्थ की परिवर्तन होणे नैसर्गिक आहे आणि त्याला साखळी म्हणावी. किंव्हा ज्याला "आपण" परिवर्तन समजतो रुपात, ते खरे परिवर्तन म्हण्याचे का, की ती एकच मुळातील गोष्ट दर्शवते (which apparently "appears" to become different or transform while passing through each state of existence?!). Therefore transformation is connected or relative (as an idea) and suggests a flow and although things may appear extremely different as a point, they may actually mean "the same". 

This is why, cosmic awareness transforms into a material reality or transforms into an action of constructing multiple forms...but essentially meaning the same value. This, we find in tribal architecture, as an example. As an understanding of "concept", we refer to a value or an experience and how that transforms into an action of architecture. We should see how that value materializes from the other dimension. Many people are lost in debating on material descriptions but probably miss the point of a value being communicated _through_ it. 

जे मनाचे स्वरूप, ते सर्व स्थितीचे आणि रूपाचे. वेगळे वाटणे हा "भास" आहे. सत्य अनुभवणे एकच असते. सर्व ठिकाणी, सर्व स्थळात, सर्व काळात, सर्व कार्यात सत्य दिसणे, हे महत्वाचे आहे. त्याला शांत होणे असे म्हणतात. अर्थात गोष्टी घडतील, येतील, वावरत राहतील, निघून जातील. हे खूप साऱ्या गोष्टी नसावे. एकाच माध्यमाचा परिणाम असावा जो अनेकात परिवर्तित होतो. 

हरि ओम.

श्री

 श्री 

अध्यात्माचा अर्थ बऱ्याच वेळेला असा वाटू शकतो, की ते उत्तर देईल किंवा मनाचे कोडी सोडवेल. तो कोडी सोडवेल, पण फक्त बुद्धीच्या भाषेत मर्यादित नसेल. ह्याचा अर्थ असा, की कोडींची जाणीव खूप आतून, सूक्ष्म पातळीतून प्रकट झाली असते. गाठ खूप आत असते, जो गुंता वैचारिक पातळीवर फक्त सोडवता येत नाही. म्हणजे ज्याला आपण तात्पुरतेपण, वेगळेपण, भीती, राग, अट्टाहास असे काही भावना म्हणू, त्या सर्वांचे उगम आतील सूक्ष्म स्थितीतून होत असते. म्हणून ते समजून घेण्यास अंतर्मुख होणे आले आणि ते होत असताना सर्व भावनांचे परिवर्तन होत राहते. विचार आणि भावना बहिर्मुख आहेत जे कृती करायला भाग पाडतात. ते स्वार्थी ठरतात, देहाशी निगडित राहतात, परावलंबित असतात. म्हणून त्यांचा जोर खूप बहिर्मुख असतो. त्या प्रवाहाच्या उलट दिशेला, म्हणजे अंतर्मुख होणे आहे. साहजिकच प्रपंचाचे संस्कार मागे टाकले की सूक्ष्मपणा येतो. ह्याला धीमेपण आणि श्रद्धा लागते, प्रयत्न बरोबर. 

आता दुसर म्हणजे खूप जणांना खंत असते की आपण दोषी आहोत आणि त्यामुळे न्यूनपणा येऊ शकतो. मला वाटतं असा विचार जरी आला, तरी तो जाऊ द्यावा आणि त्यात (त्याच्या होऊ पाहणाऱ्या इतर संबंध मध्ये) गुंतून राहू नये. म्हणजे विचार आणि भावना (मग ते कुठलेही असो आणि काहीही घेऊन येवो) येतील, वावरातील आणि निघून जातील. ते ही शांतीने स्वीकारावे. 

तिसरी गोष्ट ही की जे भोग आहेत विचारांमुळे आणि भावनांचे, ते स्वीकारावे. जो काही त्रास वाटतो, खंत वाटते, दुःख होत, त्यातून जावे, ते अनुभवावे - त्यातून शांती भाव निर्माण होऊ पाहतो. ह्या मानवी भावना विधिलिखित आहे आणि त्याचा अनुभव नैसर्गिक आहे. त्यातून सुटका नाही आणि पळून जाता येत नाही. जे असणार आहे, ते राहणार आहे. 

चौथी गोष्ट ही, की दुसऱ्यांची परिस्थिती जाणून घेणे, पण अडचणी सोडवण्याचा अट्टाहास किंव्हा जबाबदारी घेऊ नये, त्यातून आपण दुःखाचे संबंध स्वतःवर प्रकट करून घेतो. भोगाची भाषा समजायची असेल, तर भोगाचे संस्कार स्वतःवर घ्यायला लागतात. 

ह्यावरून असे कळते की भगवंत कळण्यासाठी त्याचे संस्कार मनात आणायला लागतात. कुठलाही विषय तो आत - बाहेर चक्र असतो (सर्वांगीण असतो). म्हणून भगवंत होणे, म्हणजे सर्वांगीण तसा भाव प्रकट होणे आले.

हरि ओम.

श्री

श्री 

एखाद्या क्षणात असे विचार किंव्हा भावना का येतात, हे माहित नाही, पण तसे ते येतात. स्थळ, काळ, कृती, व्यक्ती ह्यांच्यावरून संबंध घडतात आणि त्यांचा पाया असतो विचारांचे प्रकट होणे, वावरणे आणि निघून जाणे. जसा दिवस उगवतो आणि मावळतो, त्याला अनुसरून विचारांचे कार्य बदलत राहते. म्हणून काही वेळेला शांती भाव येईल, कधीतरी ताण येईल, तर कधीतरी आनंद होईल. 

ह्याचे तीन अर्थ निघतात. एक म्हणजे बदल होत राहणे आणि ते नैसर्गिक मानून ते नुसते बघत राहणे आणि कृती करत राहणे. दुसरं म्हणजे भावनेला पकडून ठेवण्याचा अट्टाहास सोडणे. कुठलीही भावना दृश्याशी जी निगडित असते, ती अस्थिर राहते, म्हणून त्याकडे निरहेतू पद्धतीने बघावे - म्हणजे त्याचे वावरणे दैवी स्वरूपाचे आहे, हे जाणून घेणे. तिसरी गोष्ट ही, की ह्या प्रवाहातून स्थिर संकल्पना किंव्हा स्थिती कोणती, ह्या मार्गावर राहणे आणि स्थिरता मध्ये स्थित होणे. 

पहिल्या पासून, कुठल्याही कालखंडात हेच मूळ प्रश्न असावे. बदल हळू होतो का वेगात होतो, त्यावर उत्तर अवलंबून नसावे. तो झाला परिस्थितीचा महिमा. बदलांचा वेग का वाढतो, ह्यावर एक उत्तर मनोरचनेवर आधारले आहे. दुसरा मार्ग हा, की बदलांचा परिणाम मनावर न होऊ देणे, म्हणजे कायम शांती भावनेत स्थित असणे. 

असे अस्तित्वात काय आहे, जे कायम शांत असते? जे कायम राहतेच, जे समाधान भाव आणते, ज्याला काहीही लागत नाही, जे कमी जास्त होत नाही, जे बदलत नाही, जे व्यवहारिक स्मरण मागत नाही, जे बुद्धी भेदावर अवलंबून असत नाही?

हरि ओम.

श्री 

आपले अस्तित्व किंव्हा व्यक्तिमत्व स्थळावर, काळावर, कृतीवर, गतीवर अवलंबून नसते. वरील बाहेरील रूपाचे उगम विचारात आणि भावनेत असते. म्हणून विचारांवर आणि भावनेवर नियंत्रण ठेवले, सत्य त्यांच्या भाषेत ओळखता आले, तर स्थळ आणि काळाचा आणि वेगाचा परिणाम योग्य होतो, विपरीत होत नाही. 

कशानेही आपली *आतील शांती* भंग होत नसते, आपल्या मर्जी शिवाय. बदल किंव्हा काहीही कृती लादणे, हे आपल्यावर आहे की ते मानावे की न मानावे. मनाला काही लावून घेणे संबंधातून की त्याचे संस्कार विपरीत न उमटू देणे, हे आपल्या निर्णयावर ठरते. ही जाणीव प्रत्येकाला त्याच्या भाषेतून सिद्ध करावी लागते. म्हणून प्रत्येकाचा मार्ग वेगळा, पण ध्येय एकच. 

हरि ओम.

ReplyForward Add reaction