श्री

श्री 

भाव हा भाव असतो जाणिवेचा. त्याला परिस्थितीचे *कोणते आणि किती आणि कसे घटक लागतात*, हे फारसे महत्त्वाचे नाही. अर्थात घटक काळानुसार बदलत राहतात, म्हणून स्पष्टीकरणेच्या दृष्टीने तोच भाव नव्या भाषेत काळाच्या ओघात मांडायला लागतो, तर तो दुसऱ्यांना पटतो. ह्याचाच अर्थ की भाषा हे बहिर्मुख अंग असावे अस्तित्वाचे, जिच्यावर बुद्धी संबंधित असू शकते. म्हणजे बुद्धी बहिर्मुख ठरली. 

परतू, जाणीव अंतर्मुख भाव आहे, जो भाषेच्याही पलीकडे वावरत असतो, जास्ती सूक्ष्म असतो, जास्ती विशाल असतो, जास्ती स्थिर असतो. जाणीवेच्या बळावर प्रपंच केला तर शांती भाव डळमळणार नाही. 

आता हा भाव बुद्धी सारखा वागत नाही सूक्ष्म असल्यामुळे, म्हणून तो काळाच्या आणि स्थळाच्या मर्यादांच्या पलीकडे *बघू* शकतो आणि तसे परिणाम त्यावर होतात. म्हणून दररोजच्या बदलणाऱ्या प्रपंचात हा भाव विशेष संबंधित नसतो किंव्हा अवलंबून राहत नाही. 

आपण त्या भावाची जाणीव करून घेऊ शकतो का? सर्वांचा त्याग केला, की हा भाव फुलतो, ध्यानात येतो. म्हणून त्याग करणे म्हणजे कोडी सोडवण्याचा आटापिटा सोडून देणे, श्रद्धा वाढवणे, भगवंताच्या कार्याचे खरेपण मानणे. 

सारांश: परिस्थितीचा आणि भगवंताच्या अनुभवाचा रूपाशी संबंध थेट नसतो कदापि. त्याला श्रद्धा वाढवणे हाच मार्ग आहे. कालांतराने भगवंताचे दर्शन घडून येते. 

हरि ओम.

Shree 

भाव is a *visualization* of existence. In a way, awareness, visualization, process, reality, existence can't be separated. 

Perhaps the most fundamental visualization is that of space and time - as these are extremely experiential aspects for us and not abstract entities. Space and time (and therefore us and architecture) depend on our state of mind/ memory/ awareness of being. 

The critique of fragmentation is that awareness becomes such, that it leads to a knee jerk reaction and subsequent effects that have no end. The essence of Truth is that awareness is steady, so there is only a Being but not a separation. 

As a behaviour of mind, it is always in a loop. So focusing on solving problems through a particular state of mind doesn't necessarily lead to a long term conclusion - doesn't lead to satisfaction. This is quite obvious, but one takes time to admit and accept it, so one decides to "leave" the "pending issue" and just be. That creates certain steadiness of observation and listening attentively. Slowly steadiness gets established. 

Can we allow ourselves the space to come to this awareness?

Hari Om.

ReplyForward Add reaction