श्री

 श्री 

प्रकट होण्याला एक स्वभाव असतो. त्या स्वभावापोटी जिवामध्ये विचार चक्र आणि भावना चक्र निर्माण होत राहतात आणि दृष्यशी संपर्कात आणतात आणि संबंध जोडतात. ही एक विलक्षण क्रिया आहे भगवंताची, त्याच्या अस्तित्वाची, त्याच्या शक्तीची. ती क्रिया म्हणजे "होत राहणे" ! त्या होण्यामध्ये अनंत सूक्ष्म स्तर, स्थिती आणि परावलंबन असते. त्यातूनच "मी" होतो आणि "तुम्ही" होत राहतात (असे भासत राहते). त्या भासण्याला किंव्हा जाणीवाना "आपण" धरून राहतो आणि "अनुभव" पदरी पडत राहतात. म्हणजे "मी" किंव्हा "तुम्ही" काय; ही जाणिवेतून निर्माण झालेली संकल्पना आहे. अनंत प्रकारचे प्राण वावरत आणि संबंध जोडत अशी भूमिका तैयार होते. मग बदलांची गती दिसते, गुण येतात, स्वभाव असतो, आकारांशी संपर्क येत राहतात. ह्या दैवी क्रियेला सामोरं जायला लागतं. आपण होणे, त्यातूनच विधिलिखित आहे आणि अनंत अनुभवांना सामोरं जाणे ओघाने आलेच. 

म्हणून जितकं जास्ती सूक्ष्म होऊ, तितका "अट्टाहास आणि चिकटून राहणे" ही वृत्ती ( किंव्हा जीवाचा स्वभाव ) गळून पडू शकते. 

जाणीव गूढ असते. उत्तर बुद्धी शोधते. उत्तरांच्याही पलीकडे आपली समज असायला हवी. 

हरि ओम.

श्री

 श्री 

गोष्टींचे पूर्ण अर्थ मनाच्या पलीकडे किंव्हा भगवंताच्या अस्तित्वात दडलेले असतात. तो आहे, म्हणून गोष्टी होणे, आकारास येणे, संकल्पना राहणे, इतरांमध्ये गुंतत राहणे, बदलणे, परिणाम होत राहणे ह्या सर्व घडामोडींना चालना मिळत राहते. _होणे_ ही क्रिया आहे अस्तित्वाची. त्यात खूप काही परिवर्तन होत आणि अनेक स्तरात त्याचे परसाड उमटतात. त्यातील काही स्तर सूक्ष्म स्वरूपाचे/ स्वभावाचे असतात तर काही अधिक स्थूल स्वरूपाचे. आणि हे सर्व गुंतलेले असतात. त्यातील गूढपण हे आहे की "गुंतणे" हा शब्द _विश्लेषण_ आहे, सरळ मार्गाची दोरी नाही. म्हणून गुंतणे कसे असते, हे अनुभवायला लागते जाणीवेच्या भाषेतून, तरच त्यावर श्रद्धा बसते. 

तो मार्ग आहे वृत्ती शांत करण्याचा. दुसऱ्या भाषेत अंतर्मुख होण्याचा. तिसऱ्या भाषेत अधिक सूक्ष्म होत राहण्याचा. 

इंद्रियापासून आपण वावरतो ही खूप स्थूल पद्धत झाली, ज्यात विचार, भावना आणि तीन गुणांचा प्रभाव आला आणि तसे अनुभव आले आणि तसे आकार दिसत राहिले. ते म्हणजे "मी" नाही (किंव्हा एक मर्यादित चौकट आहे). भगवत वस्तू इंद्रियगोचर नाही. म्हणून ती जाणून घेण्यास एक विशिष्ट क्रिया जोपासायला लागते. ती म्हणजे नामस्मरण. 

इंद्रिय किंव्हा त्याचा परिणाम पाडून घेणे ही मर्यादित राहण्याची स्थिती आहे. जाणीवाना अंत नाही. जाणीव इंद्रियांच्या अधिक सूक्ष्म होऊ शकते. सर्वात सूक्ष्म जाणीव आहे ती भगवंताची. 

हरि ओम.

श्री

 श्री 

दृष्याशी संबंध आणि व्यवहार भगवंताच्या इच्छेने निर्माण होत राहतो. त्याची इच्छा आणि कार्य. त्या कार्यात अनेक आकारात वावरणे आणि अनेक स्तरात असणे हे ही येतं, म्हणून आहे तो परिणाम स्वीकारायला लागतो. 

आपण गोष्टी का लपवातो? हा विचार झाला. आणि दुसरे आपल्या वर टपलेले आहेत असे का वाटते? आणि असा का विचार करावा की कुणी मुद्दामून दुखावतो आपल्याला?...

परिस्थिती किंव्हा बाहेरून सुख किंव्हा दुःख कुणी देत नाही. ती संकल्पना आहे आतून आलेली म्हणून दृश्यांची बाधा होते. सुख किंव्हा दुःख समजूत आहे अस्तित्वाची. स्वभाव सत्याचा आपण नीट ओळखला नाही, म्हणून त्रास होतो.

दुसरी गोष्ट म्हणजे निर्मितीमुळे आपण खूप गोष्टींचा हव्यास आणि अट्टाहास धरत राहतो. हे ही चुकीचे आहे. जर निर्मितीचे मालक आपण मुळीच नाही, तर हा हव्यास आणि अट्टाहास कसला?!! आणि असे करून समाधान कसे लाभेल? 

तिसरी गोष्ट म्हणजे काहीही लपत नसते आणि काहीही अडवता येत नाही - सर्वांचा परिणाम होतो. कुठल्याही निर्णयाचा परिणाम होतो...म्हणून स्वच्छ मनाने कार्य करणे. त्याचा ही प्रवास आहे. जे हाती लागेल ते स्वीकारावे, कारण सर्व काही देवाची क्रिया आहे. क्रिया म्हणालो तर विविध प्रकारचे संबंध आले आणि परिणाम ही आला. ते स्वीकारावे आणि दोष न द्यावा. जे आहे ते आहे. 

हरि ओम.

Shree

 Shree

Engagement with encounters or vibrations will happen – no matter how we think about the same. In that sense, there is no escape and there is always a presence of Existence within us and around us. 

Another thing to be acknowledged is that we are not the doer of anything that seems to change or happen or transform. The cause of all the action that seems to be “felt” in our awareness is consciousness and not ‘me’ at any individual level.  I am completely dependent on consciousness an cannot exist without It. This is important to note, since we mistakenly try to act, move something, do something, say something, justify something, evaluate something – all generating from the intent of certain kind of relationship with Existence. 

There is a fear at a very subtle level and this too is not a single feeling – it is vast, subtle and connected with many things of Existence so it is all hazy. Existence, while vibrating, goes from being a mist with all such subtle feelings and consolidate into “lumps” of feelings and forms. And that is how our own awareness transforms from mistiness to lumps. So, we think that fear can be pulled out or separated or squashed – but the truth is it is highly subtle and misty to get pulled out and whatever tricks one may try to do, it affects the misty composition of the inner world! 

Hence the relations, associations, triggers, patterns, encounters, presences remain at very deep levels and in very different forms of behaviour, although the presence of a form may not be there in the physical world. What we say as ‘presence of a form’ is in fact more complex, subtle, vast in the inner world of invisibility and hence what we see or perceive or do is operating at a minuscule level or may be referred as the tip of the iceberg of the actual existence of the phenomenon of truth. Hence our efforts operate the way they are – nothing seem to happen in what we intend to do and from that we base our conclusions of happiness or unhappiness! This is called the nature of “dependence or conditions”. 

In order to actually realize the working of Existence at all levels of Being, trust is fundamental - -to see things with different eyes than those given by the body. 

Hari Om.

Shree

 Shree

Awareness and its effects are. They do not require anything to prove. One can see their “effects” in terms of movements or formations or creations or vibrations. Many, many things get created, fragmented, joined, connected, dissolved in the process. And as this gets done (as Action), the process also creates force of perception and analysis and feelings. Movement therefore does not remain neutral but affects a “form” of being. This individual form is connected or interdependent with all other forms, forces, states of being. So, Identity is interconnected and relative and cosmic as well. The mind is a tool of creating and it takes on a form of awareness – either as cosmos or as a form. All is not separated but a combination and connection of everything and of changing forces. All of these create an action of movement or of “change” or of “perception” or of “imagination”. And this may also include many things that one refers as tendencies, patterns, histories, scales, environment, past, future, relations, place and time. All is in the mind. All is a shaping of an encounter of things that come and go. All exist as consciousness.

Hari Om

Shree : Feelings

 Shree : Feelings

I am what I am. Feelings and space are important things to me. So getting lost or encounter or connected or dullness or tranquility are dimensions of space probably governed by scale, proportions, light, landscape and presences. 

Feelings exist. They inform me or the perception that gets formed. There is nothing wrong in feeling anything - it doesn't say anything about the self or a situation philosophically. Phenomenologically it says everything about perception or reading of existence. Yet the nature of perception I feel is inherited by everyone and that needs acceptance beyond any doubt.

 Philosophically it is a gift and a way of connecting with many. The basic idea is not to prove what one has inherited and how that creates perception, but more of understanding what is life for me and being with it. 

Hari Om.

श्री

 श्री 

भगवंतावर श्रद्धा अनेक प्रकारच्या विचारांमधून होत असावी. 

स्वभाव किंव्हा शक्तीचे रूप किंव्हा त्याचा परिणाम, होणे, वावरणे हे राहणारच. एखादी परिस्थिती, व्यक्ती, दृश्य, क्रिया, वृत्ती, परिणाम, गुंतून राहणे ह्या गोष्टी निर्माण होणार. कुठलीही ह्यातील निर्माण झालेली गोष्ट "स्थिर" असतं नाही आणि हा झाला दृश्यात येण्याचा परिणाम आणि स्वभाव. जे स्थिर नाही, ती ओघाने बदलणार, ती पूर्ण नसणार, ती विचार आणि भावनांच्या पद्धतीने कळणार, ती वृत्तीतून उमटणार आणि वृत्तीमुळे ओळखली जाणार, ती दृश्याचा जाणिवेत असणार. एकंदरीत दृश्याचा स्वभाव झाला (सगुण होण्याचा), ज्यात आपणही होतो (किंव्हा होत राहतो). त्या होण्यास अनेक स्तर, स्थिती, क्रिया कारणीभूत आहेत, ज्यावरून स्वतःचा स्वभाव घडतं राहतो आणि अर्थ निर्माण करत राहतो. म्हणून मन अनेक भावना निर्माण करत राहते, अनेक संकल्पना, अनेक शंका, अनेक तर्कवितर्क, अनेक कृती, अनेक चंचल राहण्याची परिस्थिती...तसे आपले मन वावरत राहते. 

स्वभाव राहतो - तो कुणाच्या सांगण्यावरून होत नाही किंव्हा जुमानत नाही. म्हणजे तो एखादी जाणीव किंव्हा क्रिया म्हणून राहतो - जी मूलतः भगवंताच्या अस्तित्वामुळे निर्माण होत राहते. म्हणजे सर्वांची पायमुळे भगवंत आहे, पलीकडून आलेले आहे, दिले गेले आहे, निमित्त आहे. 

स्वभाव, त्या अर्थाने "सत्य" नाही. म्हणजे तो तात्पुरत्या क्रियेमुळे निर्माण झालेला आहे. ती भगवंताची इच्छा म्हणून स्वीकारणे. जे होत आहे, त्याला खूप गूढ क्रिया म्हणून स्वीकारणे आणि आलेले अनुभव शुध्द स्थितीत स्वीकारणे. 

कुरकुर करून काय उपयोग?! देह जाणार आहे. तसेच मन जाणार आहे किंव्हा बदलत राहणार आहे. म्हणजे दृश्यांची स्थिती आणि स्तर बदलत राहणार आहे. बदल हा जर स्थायी भाव आहे सगुण रूपाचा, तर त्यावर टीका का करणे?! जे आपले नाही, त्याला आपले (जीवाचे) मानणे बरोबर ठरेल का?! जर करता आपण नाही ह्या सृष्टीचा, त्याला आपणच कर्तेपण ओढून घेणे बरोबर ठरेल का?! गफलत होत असते समजुती मध्ये, म्हणून सत्य काय आहे हे ओळखणे गरजेचे ठरते.

हरि ओम.

Shree : Pain

 Shree : Pain

I don't think that any kind of pain has any logical, straight, immediate answers. And to think so probably is a blunder and an unnecessary burden.

Pain is inevitable. This is a human condition of difficult emotions. But miraculously it transforms into some other favorable form of connection somewhere else at some other time. So it is not necessary to "operate" out of pain. Pain may be there, but it comes and goes...and so do all other feelings - like a *conduit* from consciousness to visible forms. The difficult feeling has come from Beyond (it's creation), so it will transform into something else and it remains temporary. 

This concept of transformation is to be understood. That I am a springing point of anything, so I am beyond anything visible. So there is more than just a straightforward logic to my existence and perception and anything that is created.

Let all come.

Hari Om.

Shree: Present

 Shree: Present

Present is a feeling of dwelling as a form of existence – so it will “create” may connections out of the property of vibrations that it harnesses – this depends on awareness. It has always been about existence and how that expresses in terms of our ‘own’ awareness. From that perspective everything becomes an encounter of vibrations, intellect, feelings and from that any phenomenon or a pattern of geography or environment or any concept of the self and may generate presence of cosmos, ancestors, belonging, connections, social relations, mythology, and meaning…all this rolled into the self. Self is ‘not’ an individual. An individual is a construct just as a community can also be a construct. Hence whether individual is a good way of living as compared to a tribal mindset is not the inquiry here – since both are forms of self. The more important inquiry would be what form of self becomes peaceful to dwell and this is either a historical idea or something to be discovered every time. So the second approach would be more phenomenological than historical, although history may offer some clues to the principles of dwelling. Present or past or future hence is a historical idea or is a phenomenological one and unless it isn’t acknowledged as a phenomenological idea, we may not find answers to the most relevant aspects of dwelling.

Hari Om. 

Shree: The Future

 Shree: The Future

 

Following are some of the thoughts that probably suggest an approach that seems to build up:

There is an extreme force of fragmentation and introversion that is going to get enhanced in the coming future. Do not arrest it. The effects of such a force are going to be phenomenal – from isolation to silence to explosion of uncontrolled desires, revolt, toppling of any power equations, hand fisting, violence and so on. Controlling such a prediction is not in our hands and it need not bother us. This means to realise a sense of belonging in this changing mentalscape and explore it individually – through feelings or intellect or action or relations or routine or action. Further than that, not self evaluate despite whatever responses may come from any action undertaken by the self.

This also means to acknowledge that change is larger than the sum total of individual perceptions and no matter what an individual may think proper, the result still cannot be fully comprehended and hence ok to be as it is.

Thoughts, feelings and sequences based on any logic of imagined past or future may probably not matter much or may not remain relevant. That does not mean anything about the feeling of “self”. Self (or existence) is ABOVE any context or any conditions, hence this will be a very important realization.

Things come to us when they have to; we act when we are required to; response happens when it should – all things happen. There need not be any expectation to come or to go or to collaborate or to form – they would happen.

If staying sane may be about only talking or listening or both, then that should also be allowed to happen without thinking of any probable output.

 

Hari Om.

 

Shree : Experience

 Shree : Experience

Experience is formed in various ways and in fact it is the nature of existence that "creates" an "experience". The constituents of experience are many, interlinked, related, changing, connected and can traverse from the presence of Cosmos to the self. 

Summarily it is about _feeling_ of "presences" and this feeling may also be personal or collective or constructed or intuitive. I think such presences and encounters with them are _relative_ (and not at all objective) and each of such encounter, if analysed, also says of a relation of consciousness to self. 

All societies have ideas or imagination of encounters or experiences of existence. And if one understands that this is bound to happen, then the inquiry becomes about proper dwelling as a human being. 

This suggests that critique of experience is not always necessary. If the purpose of experience is to refine the self then it seems quite stressful (as if it should become "very purposeful")!..If experience is only to cause reflection and contemplation, then perhaps realization may get created (which may be unexpected). 

Hari Om.

Shree 

In modern way of experience, because things are not so tangible or clear or visible, the journey of experience may go from anger to fear to acceptance to love. Each of the feeling is more subtle than the previous one till it becomes extremely steady. 

We, 99 of us, fear the phenomenon of death. And death means a process of living or experiencing the change from our birth. So all in all, we are consumed by this unstoppable force of change and the uneasiness it creates!...Is it required for us to be so self engrossed to arrest death?!! Is this assumption even tenable? All forces, changes, relations, formations are from sacred dimensions...it is not our calling. Hence the dimension of complete acceptance is required to be created within us.

Hari Om.

श्री

 श्री 

स्पष्टीकरण करणे मनात, स्वतःसाठी किंव्हा इतरांसाठी किंव्हा कुठल्याही भाषेत हे अनुभवाचे एक रूप आहे. त्याची गरज असते कारण जिथे जाणीव आहे, तिथे शक्तीचे अस्तीत्व आहे आणि संबंध आहे, वावर आहे, गुंतणे आहे आणि ह्याचा परिणाम म्हणून का होईना, विचार किंव्हा भावना किंव्हा अहं ची निर्मिती/ होणे/ असणे/ वावरणे आहे. स्पष्टीकरण चे बरेच रूप असावेत, ज्याला जे भावेल, पटेल, रुचेल तसे त्याने करावे. एका अर्थी कार्य करत राहणे हेतू न ठेवता - हे ही स्पष्टीकरण झाले. 

आणखीन खोल प्रश्न असा आहे की आपण काय साध्य करायचं बघतो स्पष्टीकरण करतांना? मला वाटतं की अनुभव स्पष्टीकरण करायला असू नये किंव्हा येऊ नये किंव्हा त्याचा वापर करू नये किंव्हा भांडवल करू नये. अनुभव ही दैवी क्रिया आहे ज्यात सुक्षमापासून ते स्थुलापर्यंत गोष्टी संबंधित असतात. त्यामुळे द्वैतची रचना होऊन अनंत अर्थ निर्माण होतात. निर्मितीला हेतू नाही, जसे अस्तित्वाला नाही. त्या एकाच नाण्याच्या दोन बाजू आहेत. किंव्हा भगवंत निर्गुण आणि सगुण दोन्ही रुपात वावरतो. 

तिसरा प्रश्न आहे तो "मंत्र" शब्दाचा. जीव हा भाव आहे, तसा तो मंत्रही आहे. मंत्र म्हणजे जिथे सतत त्या वस्तूवर आपण अनुसंधान करतो. सध्या आपला मंत्र तात्पुरतेपण, अहं, भीती, दृश्य असा आहे - म्हणून तेच प्रचीतीला येतं. भगवंताची शक्ती किंव्हा नाम हे ही मंत्र असू शकत, जिथे लक्ष केंद्रित केलं तर आपले मन तसे होईल! म्हणजे अध्यात्माच्या दृष्टीने "मंत्र" हे साधन आहे ज्याच्यावर अनुसंधान टिकून मन स्थिर होत आणि त्या शक्तीचे रूप स्वतःच मन घेतं. 

हरि ओम.

Shree

 Shree

Connections or relationships are not competitive products. Or realization is not a product to change a thinking process. Above expectations of seeing those processes as products smells of egoistic mentality. Even if the squashing of ego has a prescribed process, if it is still seen as a performance to guarantee transformation, then the purpose of venturing the path of right action is defeated. 

Therefore transformation has no set limits of space and time and senses and body. The world and its rules are not the conditions to bring about transformation. Rather it is _despite_ those.

Hari Om.

श्री 

प्रत्येक क्षण काय घेऊन येईल आणि कष्यावरून होईल ते सर्वस्वी श्रद्धेच्या शक्तीवरून पाहावे. श्रद्धेवरूनही "मी" होतो; तिथे विचारांना सर्वस्वी मानू नये. अनुभवांचा अर्थ आणि येणे, गुंतणे, पसरणे, जाणे हे देखील श्रद्धा म्हणून मानून घ्यावे. आपल्या हातून काय घडेल आणि कसे घडेल हे सर्व त्याला ठाऊक. ह्या गोष्टीची काळजी नसावी.

हरि ओम.

Shree

Logical expectations of knowing everything before an action is undertaken is an imagination. So also a need to express everything to take into account all variables and defining unknown and basing an action that will somehow protect one from pain...is also an imagination.

The inquiry is "why" certain tendencies are at work? And to overcome these, is it an expectation too?!!....

I think we are in the "middle" of _yes and no and don't know things_ as yet. And that is *ok* i feel, since this is the state of the phenomenon and our awareness at present. Accept it. And relax. 

Hari Om.

श्री

 श्री 

वृत्तीला स्थिर करणे हे अभ्यासाने होऊ शकते. ते करण्यासाठी चिंतन, भावना, बुद्धी, देहाचं कार्य हे वापरणे. कुठल्याही मार्गाने किंव्हा सर्व मार्गाने ते करावे, मनाला संस्कार देणे. वृत्तीचा परिणाम खूप सूक्ष्म स्थितीतून सुरू होतो. तो परिणाम असा आहे, की तो दृश्यात किंव्हा मनात येई पर्यंत चंचल, अस्थिर मन तैय्यार करून सतत तात्पुरत्या भावना निर्माण करत राहतो. त्या भावनेच्या गतीवर आपण कृती करतो, अपेक्षा निर्माण करतो आणि दुःखी होतो. म्हणजे "मी" होणे हे त्यातील एक अंग आहे. तर "मी" शाश्वत नाही आणि परावलंबी आहे. आणि हा खेळ भगवंताच्या इच्छेने मांडला गेला आहे. भगवंताची इच्छा म्हणजे "निर्मिती" क्रिया आणि त्यात अनुभव होणे ही क्रिया. म्हणून उगाचच चिंता करू नये, त्यात काहीही तथ्य नाही. 

दुसरी गोष्ट अशी की खोलवरचा परिणाम - ह्याला स्थान आहे अस्तित्वात. विचार, भावना त्यासाठी करावेत, की खोलवर कुठेतरी त्यांचा परिणाम होतो आणि अनेक गोष्टींना निर्माण करतो आणि ते परत आपण अनुभवतो. सूक्ष्म ते स्थूल होणे आणि परत सुक्ष्मात परिवर्तन पावणे हे असणार. त्याने हे सिद्ध होते की माझा म्हणून आपण वावरतो ते एका स्तरापर्यंत मर्यादित राहत आणि ते सुद्धा अर्धवट. अर्धवट अश्या करिता की त्याला एक "परिणाम" म्हणून समजला हवा, ज्यात बुद्धी आणि भावनेची क्रिया होत राहते. ती क्रिया आपण समजतो तशी सरळ नाही - त्यात खूप गुंतागुंती आणि इतर स्तरांची सरमिसळ असते. ह्या सर्व मर्यादित जाणिवेला आपण "अर्धवट" म्हणतो. ती चूक नाही किंव्हा दोष नाही. तो एक गुण आहे परिणामाचा. त्याला कितपत खरे मानणे?!! म्हणजे कितपत स्वतःवर परिणाम करून घ्यावे?!!

तिथून श्रद्धेचा उगम होतो. कारण खोल आणि सूक्ष्म प्रकृती कशी वावरते हे उमगायला लागत. तरीही, ह्याला विषय समजू नये, जिचा चावा घ्यावा. ती गरज आहे सत्य होण्याची.

हरि ओम.

Shree: The “genie”

 Shree: The “genie”

Introversion is a process seen in everyone or that of self absorption. This is seen in built environment, public spaces, use of spaces, activities, responses, relationships and imagination. There are two dimensions of introversion behaviour:

The first is self absorption and continuous engagement with internal issues of control – leading to sometimes anxiety and stress. The internal world, it seems, is assumed to have no relationship with the intensity, presence, rate of change and encounter with outside reality.

This manifests as inability to cope with changes in environment and shunning any external signals – seen as distractions. The result is dead environments, general apathy to engage collectively and downright aloofness towards doing anything for any external agent. That causes surveillance and systems to assume prime importance over outside spaces and to assist in uninterrupted engagement of the individual in the inner world of signals. So the emails, and tables, whatsapps and phones, and countless apps to keep a tab on things. Does that ‘fix’ anything?! The question is also true to any scale of existence – be that an individual or a family unit or a neighbourhood or a city or a nation.

By adopting this current position, we create new set of problems, for which, solutions are required to be found or discovered.

There is a critique for following one’s basal desires since this is one of the outputs that we have landed as humanity! Even if all desires are fulfilled by the “genie” of technology, will that generate a satisfied life? The “genie” is the expectation itself that we hold. If there remains no expectations, there is no need for a “genie”.

Hari Om. 

श्री

श्री 

वेगळं दिसणे वस्तू म्हणून त्याने मनाचा स्वभाव कळतो. सर्व एक आहे, त्यातून अनेक, संबंध, वस्तू, वृत्ती ह्यांची गती निर्माण होते - शक्तीच कार्य. वेगळी वस्तू दिसली की त्यात गुंतागुंती आली, वृत्ती आल्या, अर्थ आला, बदल आला, संबंध आले आणि अहं किंव्हा हेतुरहित स्वतंत्र भाव आला. ती वस्तू आपल्यावर आणि आपण त्या वस्तूवर अवलंबून असतो आणि शिवाय स्वतंत्र असण्याच भाव देखील दोघेही पत्करतात. म्हणजे ज्याला आपण स्वतंत्र भाव समजतो, तो खरा परावलंबी असतो - खूप स्तरांवर, स्थितीतून निर्माण झाला असतो. त्या निर्माण होण्यामुळे जाणीव चौकटीत वावरते आणि अहं चक्र दर्शवत राहते. 

काहीही केलं, किंव्हा कुठलाही विचार केला, तर तो एकातून, सत्यतून, पलीकडून, सुक्षमाच्या अस्तित्वामुळे निर्माण झाला असतो आणि तो आपल्या मनात वावरतो. म्हणून विचारांना येऊ देणे आणि जाऊ देणे, कारण ते होत राहणार. विचार माझे नाहीत, विचार मी नाही, विचार मानवाची देन नाही, स्थळ आणि काळ आणि अनुभव त्यावरून मी नाही, दृश्य मी नाही, इथे किंव्हा तिथे मी नाही, कृती मी नाही, बदल मी नाही, साखळी मी नाही, निर्मिती मी नाही, भावना मी नाही, रंग आणि रूप मी नाही, निर्णय मी नाही, अर्थ मी नाही, शंका मी नाही, उत्तर मी नाही, प्रश्न मी नाही, सिद्ध होणे मी नाही, सिद्ध नाही होणे मी नाही, गरज मी नाही, संकटे मी नाही, त्रास मी नाही, जवाबदारी मी नाही, डोळे मी नाही, आवाज मी नाही, ऐकणे मी नाही, बदल मी नाही....मी, मी ही नाही. 

असेच विचार हवे असा अट्टाहास का धरावा?! आपल्या प्रवासात कुठे, कसे, केव्हा विचार निर्माण होतील ह्याची जवाबदारी आणि सिद्धता आपण का धरावी? त्याने आपण ठरतो का?!

हरि ओम.

श्री

 श्री 

 "मी" चा कुठलाही घटक निर्मितीच गुण घेऊन येत. म्हणून ते अनेक घटकांशी गुंतलेले असते आणि त्या स्तारांच्या गुंतण्यामुळे आपण स्मरण करतो ते वृत्तीच्या पोटी ते प्राण ते आकार. अश्या एकंदरीत पद्धतीने बुद्धी आणि भावनेचं रूप निर्माण होत आणि दृष्यावर किंव्हा इंद्रियांवर केंद्रित राहत. हा झाला "परिणाम" त्या शक्तीचा.

 घटक निर्माण करणे आणि अनेकात गुंतवणे आणि त्याला "मी" संबोधणे हे भगवंताच्या शक्तीच कार्य आहे, त्याची इच्छा आहे. "कार्य" म्हणजे अनाकलनीय क्रिया जिथे शुध्द स्फूरणातून अनेक आकार जाणिवेत निर्माण होत राहतात. त्या क्रियेच्या परिणामामुळे आपण सूक्ष्म असलेले विश्व "जड" मानतो आणि ते भोगतो. 

 घटकांहून मी वेगळा आहे, हे जाणिवेत येण्या करिता भगवंतच चिंतन महत्वाचं आहे.

 हरि ओम.

 

 

श्री 

 किती गुंतणे, कष्यात आणि किती वेगात, ह्याने समाधान मिळेल का? परावलंबी असल्यामुळे संकल्प शाश्वत राहत नाही. विचार, भावना आणि शब्द हे उगाचच मंडळी बडबड करायला वापरतात, हे अपेक्षा ठेऊन की गोष्टी सुटतील, किंव्हा स्पष्टता येईल. राग, अहं, अपेक्षा, दुःख हे त्यातील भावंडे आहेत. दृष्यावार परावलंबुन राहणे ही आपली वृत्ती पहिले शांत करायला हवी. सत्याच विस्मरण झाल्यामुळे भीती किंव्हा अहं वृत्ती निर्माण होते, ज्याला "मी" ही संकल्पना चिकटते. जे कार्य आहे अस्तित्वाचं ते खूप गूढ किंव्हा गुपित आहे. त्यावर पूर्ण श्रद्धा ठेवावी. 

 अस्तीत्व हा भाव आहे. आपण अस्तित्वात असतो - हे मनात खोलवर रुजायला हवे. आणि अस्तीत्व म्हणलं तर सूक्ष्म, शाश्वत, स्वतंत्र, शांत भाव. मागे, आत्ता, पुढे हे संकल्पना आहेत किंव्हा अनुभव आहेत. 

 अनुभव म्हणजे नक्की तरी काय? डोळ्या समोर असते ते? की विचार निर्माण करते ते? की मागे आणि पुढे येते ते? की काळजी निर्माण करते ते? की विचार चक्र आणि घटकांची क्रिया उत्पन्न करते ते? 

 शांत अनुभव हे बुद्धी किंव्हा ऐतिहासिक अभ्यासावर अवलंबून बहुदा नसावा. कष्यावरही, कुठल्याही घटक्यावरही किंव्हा संकल्पनेवर सुद्धा, शांती भाव अवलंबून नाही. म्हणजे "असा विचार का आला" ह्यावर त्रासून जाण्यापेक्षा, "तसा विचार पलीकडून दिला गेला आहे" असे स्वीकारणे. विचार असे का यावेत, हे कुणी सांगावे आणि त्यावरून मी का ठरून घ्यावे स्वतःला?!! विचारांचे येणे आणि जाणे ते सूर्याच्या उगम आणि अस्त होण्या सारखे आहेत. 

 अभ्यासाचा रोख perfect होण्यासाठी नसावा. तो निव्वळ शांत होण्यासाठी पाहिजे. 

 हरि ओम.

 

श्री

 

श्री

 

काम करत राहणे ह्यांनी विषय किव्हा अपुरेपणा संपेल का? काम किव्हा कृती आणि तिच्या पाठीमागचा हेतू चंचल आणि निर्माण होत असल्यामुळे तो चक्र निर्माण करतो आणि त्यात स्वतःला गुंतून ठेवतो. हे निर्माण करणे, चक्रात ठेवणे, अनुभव देणे, विचार आणि भावना त्यातून उमटणे आणि काहीतरी करत राहणे – हे भगवंत मुळे होत असत. त्यात जीव मग निर्माण होतास अनेक भावनांना सामोरे जाणे आले. “सामोरे जाणे” किव्हा भोग किव्हा परावलंबन हि स्थिती दिली गेली आहे आपल्याला. हे शक्तीच कार्य आहे आणि ते आपल्याला झेलायला लागणार. कितीही केल तरी हिशोभ संपत नाही, हिशोब ही ठेवून चालत नाही, हिशोभ मांडता येत नाही, मांडला तरी त्याचा काहीही उपयोग होत नाही. वृत्तीतून किव्हा हेतू ठेवून कुठलीही गोष्ट समाधान देऊ शकत नाही. म्हणून “वेळ” देणे म्हणजे खूप खोलवर पद्धतीने एखादी गोष्ट किव्हा व्यक्तीची “जाणीव” होणे  - इतकी खोल कि हेतू किव्हा अहं वृत्ती हि स्थिर होऊन किव्हा गळून भगवंत प्रकट होईल. त्यासाठी बुद्धी पाहिजे असे काहीही नाही. स्तब्द ऐकून प्रक्रिया काय होते हे समजून घ्यावे. आपल्याला भीती असते ती मरणाची. त्यातून तात्पुरत्या व्याख्या, बदल, कमीत कमी वेळ हातात राहणे अश्या संकल्पना आपण निर्माण करतो. जे काही प्रगती बद्दल बोललेलं जात असते, ते आणखीनच वेळेची टंचाई मांडत राहत, मग त्यातून स्वस्थता कशी मिळणार?! आणि जेवढे आपण व्यवहारात स्वतंत्र होण्याचा अट्टाहास धरतो, त्यातून आपण आणखीनच परावलंबी आणि संकुचित होतो आणि सर्व गोष्टी कदाचित अर्थहीन होतात. आपल्या विचारांना, भावनांना किव्हा कृतीला काहीही किंमत उरत नाही. म्हणून व्यवहारात स्वतंत्र होण्याचा अट्टाहास धरू नये कारण त्यातून आपली वृत्ती आणखीनच अहंच्या दिशेने जाते आणि चंचलता वाढवते.

 जे होते ते उत्तमच होते आणि भगवंत मुळे होत असते. दिलेला वेळ आहे तो योग्यच आहे असे समजून घेणे आणि नामाच्या सानिध्यात राहणे.

 

हरी ओम.

Shree: rest, movement and encounter

Shree: rest, movement and encounter

Studio makes one ponder on some aspects of existence. Public or common spaces in most of the developed regions look probably ‘dead’ in life. That initiates an inquiry what do we mean by life nourishing and is it got to do with actions or form or planning or working together as a process or other things?

The perspective on dead spaces has a very long history. One academic historical dimension comes from ‘The Fall of a Public Space’ which argues how the idea of “publicness” has been overtaken by “individualism” by changes brought forth by various factors of culture, economy, place, time, media, architecture and so on. Lie has a dimension of “connection” and “togetherness” and they enrich the individual as well as the collective. When the effort seems to get geared only on the individual, the collective holds no real significance and such spaces then appear or feel ‘dead’ because our consciousness has a hard time to connect with the idea of a public space. Again, why does that happen is an inquiry. The book argues that such a change was incidental and not deliberately planned and that is the nature of “change” that it is always going to remain - that we do not know the complete picture and we act based on our perceptions, which are nevertheless incomplete so there always remains a voice of critique. This I can ask philosophically is that the reason why we remain ‘worried’ or create ‘worry’ as a vibration?! And what does that indicate about our awareness of existence?!

So if above is an inquiry, then the solution may lie in discovering how connections that are life nourishing can be initiated in contemporary times. This is a personal inquiry, not a system based one.

Another dimension of above development is - have we harboured those tendencies from the beginning that got further consolidated into gigantic scales and hardened systems? So, is it an ahistorical process? One can argue that the entire history of European society and American society is based on tendencies of control, exploitation, surveillance, production, profit, greed, economy, power and so on. Those seem to be the dominant expressions and hence have found reflections in cities or forms of design and relationships in that manner. So, an immigrant going to such places of encounter – what does he/she encounter as an existential experience?

This then initiates even further inquiry on the role of senses and the forms that developed on their active vs passive engagement. Are architectural forms a reflection of the nature of engagement of the senses? I am not really sure. And if that can be found as a case, then we are saying that any space ought to make one “feel” comfortable and secured. Is this feeling dependent on senses and their interaction with the environment? How does one essential make sense of the world of encounter? And does that then refer to rest, movement and encounter? And what do senses “show” – only a physical form or does the “encounter” takes one’s perception to feelings and cosmic dimension? So such terms have sacred dimension and not just physical.

Hari Om.