श्री

श्री 

पुढचा प्रवास किंव्हा टप्पा समोर येईल जेव्हा पाहिले पाऊल घेऊ. म्हणजे ही साखळी आहे - तशीच साखळी भगवंत होण्याची आहे. आपल्याला स्थिरता सध्या नाही म्हणून जे सामोरे येत राहते, ती म्हणजे " साखळी " - संबंधित राहण्याची; बदलांची; गुंतण्याची; व्यवहाराची; स्तारांची; स्थितीची; घटकांची; संकल्पनांची; भावनांची; परावलंबन राहण्याची; स्थळाची; काळाची. त्या साखळीला " चक्रही" म्हणू शकू. 

अस्तीत्व रेघ नाही आहे. ते चक्र आहे. म्हणजे त्याची ठोस सुरुवात किंव्हा शेवटीची अपेक्षा करू नये. तशी ही साखळी आहे. साखळी शोधण्याचा हेतू शांत होऊन जोपासायला लागतो, अट्टाहासाने हाथी विशेष काही लागत नाही.

 The perception in pre modern times was of cyclic time - rhythm, repetition. Perhaps the feelings that got created maybe about eternal phenomenon, continuance, reappearance, transfer and so on. This attitude has been reflected in all forms of thoughts/ expressions.

 In modern times ( or perhaps since European 16th century onwards), we see the onset of linear time. That has replaced cyclical concepts of imagination, with humanism, self, individual, history, sequence, rationality, intellect, science, observations through senses, proofs, productions, and so on. The feelings that get created because of this attitude, are stressful, anxious, hyper, loud, noisy, clashing, destructive and so on. 

So is there any start point, a sequence and a destination?!!...This is a question, much highlighted in modern times. The question comes from the accepted mindset.

घटनांचा अर्थ गूढ असतो. ते का होत राहतात आणि ते काय सांगत आहेत, हे गूढ आहे - त्वरित अर्थ लाऊन आपण चूक करतो. त्वरित असे काहीही नसते. त्वरित अर्थ लावणे म्हणजे त्या स्थितीला दृश्याचा स्वभाव देणे आणि स्वतःवर परिणाम पाडून घेणे, हे ध्यानी आपल्या कधी येणार?! 

म्हणून शांत राहावे. शांत होणे. सूक्ष्म होणे. श्रद्धा ठेवणे. हा प्रवास आहे, त्याचा शेवट भगवंतावर सोडणे. तोच आपल्याला तरून नेईल.

It is to become aware (again) of cyclic/ spiral nature of Being.

हरि ओम.

श्री

 श्री 

सर्व गोष्टी शांतपणे करणे. शांत म्हणजे स्वार्थी हेतूच बीज नसणे. असे का, कारण हेतू ठेवला तर कृती केल्याचे परिणाम, जे काही असतील, ते भोगायला लागतात - म्हणजे ते मनाला चिकटून राहतात - म्हणजे कुठल्यातरी दृष्यावरून, वस्तू वरून, स्थितीवरून, आकार वरून मन कृती करत राहते.

 चिकटून राहणे म्हणजे विषय निर्माण करत राहणे, त्याचाच विचार चक्र निर्माण करणे, त्याच्यावरून सुखाची किंव्हा दुःखाची व्याख्या निर्माण करणे, त्याचं अस्तीत्व, बदल, तत्पुर्तेपण ह्याच्याशी एकरस होणे, दृश्य जगाच्या हालचालींना खूप सत्यता देणे वगैरे....एकंदरीत दृश्यांची बाधा ( भय, चिंता, त्रास, काळजी ) होत राहणे. 

अस्तीत्व हे मन आहे - जाणीव आहे. त्याला माध्यम जरी म्हणालो तरी त्यात क्रिया, संकल्पना, परिणाम, वासना, विचार, भावना, आकार गुण हे सारे " घटक " आले - त्यावरून आपला " भाव " निर्माण होतो, स्मरणात येतो आणि त्याप्रमाणे आपण प्रतिक्रिया देतो. 

थोडक्यात अस्तित्वाच्या माध्यमामध्ये जी उपजत शक्ती आहे, त्यावरून अनंत स्तर, संबंध, क्रिया, कार्य, गती, बदल होत राहतात - _मनुष्य जाणीव_ त्यातील एक प्रकार आहे, ज्यात विचार आणि भावना आल्या. ते त्याच एका शक्तीचे कार्य आहे! 

मूळ ओळखायचे असेल, तर भगवंत जाणून घेणे. आपल्या जाणिवेत त्या भावाला निर्माण करणे आणि तिथेच लक्ष केंद्रित करणे. म्हणजे मनावर तशे सतत संस्कार देत राहणे, जेणे करून दृश्य जगाचा भाव ढिला होऊन त्याची जागा भगवत भाव घेतो. 

हे सांगणे सोप्पे आहे, करणे तितकेच कठीण - कारण दृश्यशी संबंध, वासना, कृती हे खूप काळापासून आपण घेऊन आलो आहे - त्याला इतका सत्यपणा दिला आहे की भावाचे रूपांतर " आकारात " झाले आहे! आकार सत्य वाटतो, जे समोर नाही आहे!! 

म्हणजे अंतःकरण शुध्द करणे ह्याला प्रयास लागणार आहेत.

श्रद्धा ठेवा. गोष्टींचे होणे, येणे, वावरणे, आकार - हे सारे भगवत इच्छेपोटी होत राहते.

हरि ओम

Shree

 Shree

There is a great amount of inhibition or reluctance of not talking or revealing anything (which I see it in people, friends, students, relatives and so on) – that indicates too much analysis and misinterpretation of other’s feelings or thoughts. This happens because one brackets you onto something and the judgment is done. There is, I feel, no use fighting this tendency and it has its roots far more deeper and subtle than what is felt on the surface. What we are forced not to reveal – is the fear of death or being rendered redundant or thrown away or being ridiculed or being abandoned or wasted. This fear is “inner” and not outer. To accept this fear, one has to go inward and see what is happening in that world. The mind can go in any direction, and if it chooses to; it can also dive inwards.

The fear of death cannot be made explicit – but it is best to “reveal” itself when least expected. I may talk or let anyone talk, but conditions need to support the revealing process, else it cannot be commanded to come out or even offer any explanation or expected to go away! Fear (or anything that is created) needs to be observed and expressed as it is. We make a huge mistake in curtailing unpleasant things, and making petty systems of complexities that curb or are wished to wipe out and tame us! How silly is that assumption! Mind is like a forest. We are in the forest. Something will definitely keep coming. Whatever comes, we have to ‘let it come’, so that it will pass through and go. If we do not do this, it will call on many others like itself till it can become some sort of a monster. If we argue with it, it will call on many others like itself so we will be overpowered! So you see, the flow of things in the forest should continue.

If I have to talk about my home conditions, there are so many things that can cause fear – communication, or lack of, methods of engagement, uncertainty of health, personality hiccups, aging complexities, forgetfulness, paralysis of action from the other, burden of taking care, burden of balance, burden to resolve, burden of letting go, minimal verbal support, being left to fend for myself and so on……I have no rational magical answer to any of this. I also know that things wont stop at all, no matter the effort. So  - is the answer in work or talk or discussion or faith or action or expression or what?!....Or letting things be as they are?!

That being said, the “approach” to this fear is also a process of engagement, acceptance, patience, faith, trust, love and so on. We may be bad at many things, the track of which I have lost completely! But the start and the end of the middle path of being in some sort of a pit, is surely becoming Divine.

 

Hari Om. 

Shree

 Shree

You never know what you encounter and how it can be a blessing. If only we are able to receive changes not of this world; not of space and time; but from Beyond that manifest and get inherited by us; only then possibly, we can become calm as signals keep flowing ‘through’ us. Flowing is a continuous action of eruption - coming out and going in and some states that are perceived and others that aren’t but yet inform our perceptions. What is memory after all? Some students don’t even remember or can’t recall what was said yesterday. The act of recalling is more than just a literal conjuring of words or images – but some sort of value born from perception. What do ‘we’ recall – as an extension then? In recalling, there is expression and action and flowing in all directions and being steady at the centre. So any event or a thought is required to connect us to the centre, again. That is recall.

In that aspect forget the urge to control anything or make anything or create as per someone’s wishes. I say something to someone – it is said only when it has to be said – coming from eons of impressions, who knows?! Someone listens to signals coming from eons of transformations, who knows? Where is our gaze – either on the dot (me) or beyond the dot (cosmos).

Intellect creates a lot of noise. We come with some noise and impose it on existence. The existence suggests something but we only hear it from whatever can reinforce our noise! We are full of words, sentences, meanings, actions, solutions, questions, fixations, defences, confirmations! Why would things change for the better if everyone happens to be so full?!

Let go off this fullness of noise. Let it go and let it not define anything about you or existence. Noise is mere stupidity. Things change when they need to. They come when they should and they will go, when they should.

Hari Om. 

श्री

 श्री 

प्रत्येक जीवाला किंव्हा आकाराला त्याचा त्याचा स्वभाव असतो आणि त्यामुळे अस्तित्वात असण्याची जाणीव असते. स्वभाव म्हणजे गुण धर्म किंव्हा वासना आणि त्यातून निर्माण होणारे चक्र आणि शेवटी इंद्रियांचा आणि जगाचा संबंध. हे सर्व शक्तीचे, म्हणजे अस्तित्वाचे, कार्य आहे. त्या स्वभावापोटी जगात रमण्याची इच्छा मी निर्माण करतो. 

त्या रमणीयता मध्ये अनेक स्तारांच समावेश असतं, म्हणून अनेक प्रकारचे वासना किंव्हा स्फुरण येतात आणि जातात आणि ही साखळी चालू राहते. ते सर्व निर्माण होतात, ज्याच्यामुळे जो भाव निर्माण होतो किंव्हा अनुभवात येतो, त्याला " मी " असे धरून ठेवतो. त्या  साखळीची सुरुवात माहीत नाही, म्हणून पूर्ण स्वरूप किंव्हा आकार डोळ्या समोर कधीच येत नाही. 

त्या मुळे संकल्पनेला वाव असतो, निर्मिती होत राहते, शोध चालू राहतो, परिवर्तन घडतं राहत. ह्या सर्व साखळीच्या बाहेरून किंव्हा पलीकडून बघणे शक्य आहे का? म्हणजे आपली अपेक्षा इंद्रियांच्या द्वारे, वेगळेपणाने त्या साखळीच्या आकाराकडे " बघणे ". बघणे ह्या वरून आपण ठरवतो, निर्णय घेतो. ती क्रिया देखील हेतुवरून ठरवतो! म्हणजे आकार कळण्यासाठी गोष्टी हेतूवर निर्भर असावेत! 

त्या पद्धतीचा विचार करून साखळी कळेल का?! साखळी आपणच आहोत! त्या मुळे त्याच्या बाहेर जाऊन बघणे हे वास्तविक धोरण शक्य नाही. त्याचा परिणाम असा की मनात भीती तरी निर्माण होईल किंव्हा श्रद्धा. कितीही आकार किंव्हा साखळी कळण्याचा प्रयत्न केला तरी ते अतिशय गुंतागुंतीचे आणि अनेक स्तरात पसरलेले आढळून येईल आणि ते ही सतत बदलणारं! विचारांना सत्यपणा दिला तर हातात भीती येणार आणि शांततेला सात्यपणा दिला तर श्रद्धा अनुभवू. साखळी बघायची नाही इंद्रियांमुळे, ती शांत करायची आहे!

हरि ओम.

श्री

 श्री 

सर्व भगवंत आहे, म्हणून आपली कृती अथवा कार्य त्याच्याकडे पोहोचते आणि त्याच्या अस्तित्वाने होत आहे, हे ओळखावे. म्हणून काहीही केलं, तरी काळजी नसावी - ते योग्य ते परिणाम घडवून आणेल. घाई करून उपयोगाचे नाही आणि अपुरेपणातून हेतू निर्माण करून कार्य करावे हे ही योग्य नाही. स्वतःला विचारणे की आपली वृत्ती कशी काम करते आणि त्यावरून कुठल्या प्रकारचे विचार येत आहेत? 

परिस्थितीला आपण एवढा अर्थ का देत राहतो?! आणि एवढे का गुंतून राहतो?! वृत्ती शांत करण्याचे मार्ग त्या व्यक्तीच्या मनोरचने प्रमाणे निर्माण होतील - ते जोपासावेत - ते संस्कार देत राहावेत. 

एका पद्धतीने सांगायचे झाले तर " मी " होणे हे गूढ क्रियेतून होणारा भाव आहे आणि तो अनंत काल प्रत्ययास येऊन त्या शक्तीचा परीणाम होता होता त्याचे संस्कार खूप खोलवर रोवले गेले आहेत. मूळ कार्य आहे त्या शुध्द शक्तीचे, जी सूक्ष्मातून स्थुलात किंव्हा आदृष्यातून दृश्य जगात आली आहे. किंव्हा स्वतंत्र असलेली स्थिती अंतःकरणात येऊन प्राणाचे रूप धारण करून शेवटी जड द्रव्यात म्हणजे शरीरात आली आहे. एवढ त्यात परिवर्तन झालं आहे आणि प्रत्येक परिवर्तनात त्याचा स्वभावही आणि परिणामही बदलेला आहे. 

ह्याचा अर्थ असा की आपल्याला अस्तीत्व शुध्द आत्मा, अंतःकरण, प्राण आणि शरीर ह्या चार पद्धतीने आढळून येत. प्रत्येक स्वतंत्र दृश्य दर्शवते आणि एकमेकांमध्ये संबंधित असल्यामुळे, एका स्थितीतून दुसऱ्या स्थितीत जाता येते मनाला. आणि एका स्थितीचे होणे ते इतर स्थितिंवर अवलंबून असते, हे ध्यानात येते. 

म्हणून आपण कोण आहोत, ह्या प्रश्नांचे घटक चार आहेत. शुध्द जाणिवेचा मार्ग साखळी प्रमाणे शरीर, प्राण, अंतःकरण आणि आत्मा असा समजला हवा. आणि सध्या आपल्याला _अस्तीत्व_ एका स्थितीच्या स्वभावाने कळून येत आहे. 

अजून एक गोष्ट अशी की मनोरचने प्रमाणे काही स्पंदने कळून येतात आणि इतर नाही. जे कळून येत नाही, त्याने घाबरून न जावे. ते भगवंता कडून येत आहेत किंव्हा निर्माण होत आहेत आणि आपल्या पर्यंत पदार्पण करत आहेत, हे ध्यानात ठेवणे. म्हणजे आपण सतत समवाद साधत असतो भगवंताशी. त्याला क्रिया किंव्हा संस्कार म्हणू. तो संवाद आणखीन प्रखर होण्यासाठी नामस्मरण करणे.

हरि ओम.

Shree

Shree

Two thoughts

First-

What is smart associated with nowadays?

 Judging by the manner of process and products conceived out of this idea, smart seems to suggest over reliance on technology or over dependence on technology to the point of subletting our senses and judgment capacities – which means a smart process is such that it forces one to rely on technical input-output and with zero capacity of awareness of the individual – this means extreme amounts of anxiety, extreme inversion, extreme loneliness, extreme fragmentation, extreme disconnect of the individual! We can see that in relationships, over planning, over compartmentalization, over anxiety, over micro planning, over perfection, over sterilization, over apathy and so on.

This also has repercussions on architecture – streetscape (or the “lack off”); gated communities; ghettos of self; dead corridors; lack of in between spaces; over emphasis on surveillance and cctvs; over demand of “purposeful” spaces and so on.

Secondly as I go through the city – what do we see or feel on the roads? Miles and miles of concrete and cars and pavements with our urge to reach a place  or to hop on from one enclosure to another. One can call home as a cave, the shop as a cave or a movie theatre as another cave. In between any two caves, there is no need to wait or linger or interact (as it sems to be “wild”)! So a city seems to become a collection of “different caves” with lines expressing mobile connects!

 

Second -

As a historical idea, then what do we mean by a community? And how do processes of design and spatial organization took place? What was an idea and how many subtle things of environment were taken into account? What was the awareness? Was it individual or collective or something else? Why was there a role of mythology, ancestors, environment in the imagination of creation of spaces? Therefore what was architecture then? Then were these people ‘smart’ by above definition or ‘dumb’?!

Can we relook at the state of architecture we seem to create or endorse or talk about or express…etc.?

Feel free to share. Your friendly neighbour. 

Shree

Shree 

Certain things are outside the purview of feelings and intellect at a daily level. Those can be brought into focus, provided one becomes subtle in awareness. By being subtle, the behaviour of intellect and feelings becomes vast with a far more holistic intent. 

Not one strand of thought is complete in itself. Completeness currently is a construct dependent on change, circumstances, me, sequences, time, process of execution, feedback and so on. But a thought itself has come from Beyond and goes to Beyond. What we perceive is only a visible spectrum which also depends on our imagination, which in turn, has come "into being something". So if we see, there isn't any defined start or an end point to things that become! We refer to this phenomenon as 'Divine Action '. 

The issue with AI, i feel, is that the tool is used to make subtle things "explicit" so the unknown subtle forces (that subsequently seem to shape our destinies) could be controlled for the human species benefit!! But it becomes a flawed approach only because by making things explicit, their behaviour and expectations change in order to apply them to our world. I doubt this idea of making things explicit may be the key to progress or salvation or peace. 

There is a place for invisible reality and it would remain so. It causes the visible reality, which should also be accepted. The visible reality changes, this should also not be a cause of concern. And the visible reality dissolves, which shouldn't be stopped. 

Hari Om.

श्री

 श्री 

भगवंताचे अस्तीत्व आणि त्याची क्रिया हे असतेच. ते अस्तीत्व किंव्हा ती शक्ती कळण्यासाठी (म्हणजे स्वतःच रूपांतर होण्यासाठी) त्याचे नाम आत्मसाद करायला लागते. 

आपण स्वतः एक शक्ती आहोत. शक्तीची क्रिया असते, संबंध असतो, निर्मितीचे स्वरूप असते आणि परिणाम असतो ( भोग किंव्हा फळ किंव्हा हेतू ). आपण एक शक्ती आहोत म्हणजे एक स्वभाव धारण केला गेला आहे. त्या स्वभावामुळे येणारे अनुभव आणि जगाशी संबंध निर्माण होतात. 

भगवंताची शक्ती होण्यासाठी, त्याचे नाम घेणे अवश्य आहे. ते नाम घेत राहणे कुठल्याही कारणावर, परिस्थितीवर, स्वतःवर, काळावर, स्थळावर, संबंधावर अवलंबून *नाही*. म्हणजे जगाची अशी कुठलीच परिस्थिती नाही किंव्हा वृत्ती नाही जी त्या नामाच्या आड यावी. ते घेणे आपल्याला सोप्पे वाटतं नाही, किंव्हा त्यावर प्रेम जडत नाही - ह्याचाच अर्थ असा की आपण किती परावलंबी स्वतःला करून घेतलेले आहे, किती प्रमाणात स्वभावाला चिकटून घेतले आहे आणि विषयाधिन झालो आहोत - की नामाचे अस्तीत्व ध्यानी येतच नाही! अशी आपली ( ह्या शक्तीची ) गत!

अल्प शक्तीचे परिणाम, परावलंबन असणे आणि तात्पुरते असणे आणि अपुरे असणे हे क्रियेचे स्वरूप आहे. म्हणून एका पद्धतीने लोक अशे का वागतात, हे त्यांनाही पूर्णपणे कळत नाही आणि त्याची भीती त्यांना असते. ती भीती झाकण्यासाठी नाना तऱ्हेचे प्रयत्न ते करतात. ते अपुरे असल्यामुळे, ती भीती तशीच राहते! मग त्यात दुःख, राग, कष्ट अश्या गोष्टींना सामोरे जायला लागते. त्या गोष्टी आपणच निर्माण करतो! फक्त ते कशे निर्माण होतात, ते बुद्धीच्या पलीकडील रहस्य आहे! म्हणून आपण त्यात गुंतून राहतो आणि कोडे सोडवण्याच्या कायम अधीन होतो...( ह्याचा दुसरा अर्थ असा की सर्व येणे, होणे, निर्माण करणे ही दैवी इच्छा आहे, म्हणून ते येऊ देणे आणि त्याला न घाबरणे)..

त्याला मार्ग हाच की भगवंताची संकल्पना मनात आणणे, वाढवणे आणि त्यात कायम स्थिर होणे. 

हरि ओम

Shree

 Shree

Today’s environment is of extreme pace. Psychologically that has caused fragmentation and chaos and hence more means of achieving control or surveillance. But that brings or makes disconnection more apparent and hence more inventions to fill the gaps further leading to an isolated being. The individual gets too much caught up manging disparate signals, sequences, changes and the idea of work itself and how that can affect output. Ironically, more dense and complex a system, more difficult it is to initiate any meaningful change. So motion, becomes a sort of a paralysis or a resistance to transformation of the self.

The genesis of this attitude lies in fear or separation or vibrations that take on different forms. To make a form “perfect” the mind tries to compartmentalize the form and make it independent – at the cost of disconnecting it from all connections. The phenomenon of manifestation is by consciousness that causes connections and forms – hence by the fundamental nature, it is always One and connected. We cling on to our forms of becoming or of characterising and complain about changes, their nature and pace. So the approach is to “surrender” and give everything back to consciousness.

Hari Om. 

श्री

 श्री 

कुठल्या जाणिवेतून शक्तीची क्रिया होते किंव्हा निर्मिती होते किंव्हा संबंध जोडले जातात हा महत्वाचा भाग आहे. विचार किंव्हा भावना शक्ती आहे, जी जाणिवेतून येते. योग्य सूक्ष्म जाणीव तसे विचार आणि भावना निर्माण करेल. नुसत्या स्वतंत्र विचारांच्या पार्श्वभूमीवर वृत्ती किंव्हा जाणीव नाही कळणार, निदान त्या हेतूने तरी नाही! प्रत्येक शक्तीची क्रिया आहे ( ज्याला हेतू असे आपण मानतो) ज्यामुळे त्याचा आपल्यावर परिणामही होतो. 

आता प्रश्न असा आहे की विचार आणि भावनेचा हेतू काय असावा?...तो निश्चित स्वीकारण्याचा नाही. तो चळवळ करण्याचा आहे आणि स्वतंत्र सिद्ध करण्याचा आहे. मग त्यावरून वृत्ती कशी कळेल?!... ती कळत नाही, म्हणूनच बरे आहे, नाहीतर आपण भगवंताचा ताबा मिळवण्याच्या हेतूवर पुढे मागे बघितले नसते!! अशी आपली गत! 

शरण गेल्या शिवाय, स्व अर्पण केल्या शिवाय भगवंत दिसणार नाही. मनाने दाखवलेला स्वार्थी हेतू सोडायला हवा. त्या अध्यात्मिक क्रियेचीही अपेक्षा करू नये! त्याला कृपा म्हणतात. 

एकही गोष्ट स्थिर नसते. अस्थिरातून दृश्य जग आणि त्याचा आत - बाहेर परिणाम उमटतो आणि तो स्मरण शक्ती घडवतो. अस्थिर क्रिया सूक्ष्मातून उमटून सर्व ठिकाणी पसरून " बहिर्मुख " होते. त्याला शांतपणे स्वीकारावे, बघणे, श्रद्धा ठेवणे. 

त्यातून शांती रस लाभेल.

हरि ओम.

श्री

 श्री 

संस्कार अनंत काळ करायला लागतात आणि त्यात भावना, विचार, कृती सामील असतात. प्रत्येकाचा स्वभाव वेगळा आहे एकमेकांशी संबंधित आहे, म्हणून योग्य संस्कार होणे ह्याला सर्वांगीण चिंतन, प्रयत्न करावे लागते. सर्व प्रयत्नांच शेवट म्हणजे शांत भाव प्रकट होणे. ह्यातून हे कळेल की सर्व निर्मिती किंव्हा विघटन शांत भावातून झाले आहे; म्हणून कुठल्याही गोष्टीचं किंव्हा परिस्थितीच किंव्हा अनुभवाचं मूळ आहे ते शांत भाव. किंबहुना गोष्ट किंव्हा आकार की अनुभव हे मिश्रित चक्र घेऊन उदयास आलेले आहे, म्हणून त्याचा ठाम पत्ता आपल्या शक्ती द्वारे होऊ शकत नाही; त्याला दैवी शक्तीची गरज आहे. म्हणजेच की स्वतःला अर्पण करणे. 

कृती - भावना - संकल्पना हा उलट प्रवास आहे किंव्हा संकल्पनेतून भावना आणि मग कृती असा आतून बाहेर येण्याचा प्रवास आहे. कुठलाही प्रवास केला तरी मधील स्थिर बिंदुची जाणीव होणे महत्वाचे आहे, ज्यावरून वरचा प्रवास गोल - गोल त्या बिंदू भोवती फिरत राहतो. Spiralling towards the 'centre'. सर्व जग आणि आत - बाहेर संबंधित क्रिया बिंदू मुळे होतात, ही विसरू नये. 

गोष्टींचे होणे, अनुभवात वावरणे आणि कृती करायला भाग पाडणे, ह्या मागे वरील क्रिया असते आणि बिंदूची इच्छा असते. ते बिंदू कळण्यासाठी द्राविडी प्राणायाम आपल्या वाट्याला आले की काय हा विचार उद्भवू शकतो. तर तसे असेल. द्राविडी प्राणायाम का होई ना, आपण श्रद्धा सोडू नये.

हरि ओम.

श्री 

काही गोष्टींचा परिणाम खूप खोलवर असतो आणि जसा तो आत जातो, तस त्याच स्वरुप बदलत राहत. आत जातांना खूप साऱ्या स्तराशी संबंधित राहतो म्हणून तो कसा उफाळून परिणाम करेल दुसरीकडे हे सांगता येत नाही. गोष्टींचं अस्तीत्व हे क्रियेवर निर्भर आहे - जी आपण आत ते बाहेर ते आत आणि बिंदू भोवती फिरणे असे प्रामुख्याने दोन हालचाली आहेत. म्हणून दृश्य ( किंव्हा द्वैत ) आणि अदृश्य ( किंव्हा अद्वैत ) हे दोन भाग अस्तित्वात येतात. 

वरील सर्व आकलानाच परिणाम हा की व्यवहारात प्रयत्न, सैय्यम, श्रद्धा आणि कृपेची जरुरी आहे. 

हरि ओम.

Shree

 Shree

To dwell and to orient requires one to know one’s place in existence and imagination. For this, we require some form of “geometry” or a form making process. That may take several shapes or structures such as art, word, craft, activity or architecture or the combination and relationship of all. It is a need to “express” as some form – a need to generate a form that affirms one’s place. And If one understands this, then the action of architecture would get much closer to this purpose, I feel. Therefore a sense of movement, change, use, utility, light, voids, composition, structure, environment, presences, encounters, waiting, movement, transitions, hierarchies, connections would then seem to affirm that purpose, if deployed wisely. I require a “geometry” - the “plan” so that “frames” help me orient my existence and the sense of being and all the imagination that I express from connections to environment. The “plan” is a “frame” of dwelling and with it, our relationship to cosmos (and all layers of memory) gets established.

Hari Om. 

श्री

 श्री 

कुठलाही वेळ वाया जात नसतो. सर्व काळ किंव्हा स्थळ भगवंतहून निर्माण होतो, म्हणून त्याची शक्ती कार्य करत असते सर्व ठिकाणी. त्याचा परिणाम असा होतो की जाणीवेच्या बऱ्याच छटा निर्माण होऊन द्वैतचा किंव्हा दृश्याचा अनुभव पदरी पडतो, झेलायला लागतो, स्वीकारायला लागतो आणि पुढे तोच अनुभव भगवंताला अर्पण करायला लागतो. Received and pass it back to Him. हाच अस्तित्वाचा खेळ किंव्हा कार्य आहे. येणे आणि देणे. अर्थात ही क्रिया सरळ धाग्या सारखी नाही. दृश्यात येताना बऱ्याच स्तरातून स्वभाव निर्माण होत आणि परिणाम करत आपल्या जाणिवेत एखादा आकार येतो आणि तोच योग्य पद्धतीने दृष्टिकोन ठेऊन अर्पण करायला लागतो, तरच कृतीचे परिणाम मनावर चिकटत नाही किंव्हा कृतीची बाधा होत नाही. 

बुद्धीने करायचे म्हणले तर त्या प्रवासात त्याचे त्याचे वळण आहेत. श्रद्धेने करायचे म्हणाले तर वळणाचे स्वरूप वेगळे आहेत. मार्ग कुठलाही घ्या, तो स्वतःच्या स्वभावाने निर्माण करत पुढे सुक्ष्मा पर्यंत पोहोचायला लागतो. मार्ग आपली शक्ती शोधणारच. ती भगवंताची इच्छा आहे की आपली शक्ती त्याच्या शक्ती मध्ये विलीन होऊ देणे. ही संकल्पना त्यातच विधिलिखित आहे. म्हणून अनुभवाचं स्वरूप एका प्रकारे आपल्याला येत राहत.

हरि ओम.

Shree: Pattern

 Shree: Pattern

I am a pattern. ‘I” indicates a pattern to which I cling.

Patterns are always existing - they are perceived, revealed, encountered, expressed, interpreted and acted upon. They are above human forms or any manifested forms and they make forms. So patterns are perennially existing. The most subtle pattern is that of Existence.

In its behaviour or manifestation, a pattern is a vibration in consciousness that starts to connect with many variables and generates a sequence leading to some perceptible form  - either as a thought or a situation or an object. Hence pattern only “is” that manifests into anything.

Awareness is also a pattern. Depending on its nature, extent, scope, potential, ability, one perceives reality either as “life” or as consciousness. Depending on its outcome, effects, causes, one perceives and clings to change or detaches from it.

Causal thinking is also a pattern that leads to some perception and situations. It generates certain disturbing feelings of impermanence, fear, anger, pain and so on. Non causal subtle thinking is also a pattern that generates unconditional bliss.

So a pattern can change itself, refine itself, become more subtle and become blissful.

What pattern are you?

Hari Om.

श्री

 श्री 

सर्व जग भगवंत चालवतो. कुठल्याही संकल्पनेला स्वतंत्र बघण्याचा, हाताळण्याचा प्रयत्न जरी केला, तरी तो बदलत राहतो, परावलंबी असतो आणि आपल्या इच्छेने पूर्ण होत नाही किंवा आकारास येत नाही किंवा जात नाही. थोडक्यात मानवी इच्छा ही देखील बदलणारी आणि परावलंबी संकल्पना आहे जी खूप घटकांवर, स्थितींवर अवलंबून असते आणि त्या प्रमाणे देखील वस्तू बघते आणि प्रतिक्रिया देत राहते. म्हणून तसे पाहिले तर काय ठोस आहे किंव्हा स्थिर किंव्हा शाश्वत आहे?! म्हणजे चालवणारे यंत्र औरच आहे! जीव नाही. त्या यंत्राला शक्ती म्हणतात किंव्हा अस्तीत्व भाव. 

आपली स्थिती आपल्याही हातात नसते आणि ती कशी आली आणि कुठे नेणार ह्याची मर्यादित कल्पना जीव करत राहतो, म्हणून त्याच्या मुळे भीती ही भावना निर्माण होते.

 तस पाहिलं तर विचारांचे आणि भावनांचे स्तर असतात स्थूल पासून ते सूक्ष्म पर्यंत ज्याचं मूळ आहे जाणीव. जशी जाणीव, तसे इतर चक्र, तसे विचार आणि तशी भावना आणि तसा परिणाम. 

परिणामही स्थूल ते सूक्ष्म पर्यंत होत जातात. म्हणून क्रिया किंव्हा कृतीचा परिणाम खूप खोलवर होत राहतो आणि आतून संस्कार घडवून आणत राहतो. It is a continuous process of going in and coming out or the inward - outward relationship. 

त्या पार्श्वभूमीवर कृती काय करावी हे ठरवावे. कृती करून आपण शुध्द होण्याची शक्यता त्यात आहे. ते कसे, कधी, केव्हा अशी शंका घेऊ नये, कारण त्यातून कृती डळमळीत होते. जे करायचं ते करायचं.

दुसरी गोष्ट ही की दृश्यच अस्तित्व, स्वभाव, बदल ही गोष्ट स्थिर नाही आणि तिचा परिणाम राहतो अस्थिर वृत्ती मुळे. एकंदरीत आपण होणे हे देखील त्या क्रियेचा परिणाम आहे. मूळ क्रिया भगवंतामुळे होत आहे, ही भावना आत रुजायला हवी. ते पचनी पडलं की वृत्ती तशी शांत होत जाते आणि भगवंत शेवटी प्रकटतो.

हरि ओम.

Shree: birth of proof

Shree: birth of proof

As a linear or a causal perspective, it may be possible to talk about the pattern, tendency, inclination of demanding "proof" for self and others. ( Architecturally I may equate this phenomenon to 'The search for a form...' by Eliel Saarinnen where the discovery or expression of form has expressed different patterns with the evolution of humanity). 

What we call as proof might be considered as a progression of that _search_ and hence the idea or the compulsion of seeking proof has a very long history and has its origins in very subtle states too. This is one thing....the search for "roots" and the construct of "linear time" and therefore "scientific thought" or "objectivity" as a basis of defining truth or unbiased explanation of the phenomenon. 

Another revelation is the more reliance on the intellectual (logical) dimension, the more is the inclination to become full proof in articulation and expression. This may have have many repercussions in imagination and with it, the architectural form making intentions - movement, proportions, organization, even methods of finding solutions and even the definitions of intangible stuffs and how they are required to "fit" in the puzzle!...nothing ought to be "missed out", else solutions can't be evaluated or judged and all gets doomed! An analysis of "methods of inspiration" (in a historical sense) in design may definitely yield surprising revelations. History of Architecture - rituals and settings by Spiro Kostof suggests environment as an inspiration over spatial settings and activities. Do we even consider environment now? What is the idea of this term in current times? 

Add to this obviously is the demand for production, intensive output, faster pace, shorter span of produce, speed and so on. 

Self consciousness ( renaissance and post that period) may have forcefully determined the role of thoughts and it's desperate need to do everything. The fix intended was outward. But, over the centuries, the "fix" after having established a causal link with the inner world, has also turned "inward" with a vengeance! That has perpetually left us forever battered or bruised! 

God help us!

There is actually nothing to "fix". Fixing is an attitude born from separation from phenomenon. Phenomenon leads to us and not the other way round. The origin of action doesn't radiate from us, but gets _revealed_ through us. 

Hari Om.