श्री

  

श्री 

 शांतीने सारे करत राहणे. त्याला शक्ती लागते. शांत होणे म्हणजे अदृश्याची प्रचिती होणे, सूक्ष्म होणे, तसा भाव होणे. म्हणजे शुद्ध अस्तित्वाची स्थिती प्राप्त होणे. 

 दृश्य, भाव, परिणाम, चक्र, आकार कुठून येतो - हा प्रश्न बुद्धीच्या शक्तीला येऊ शकतो आणि तो येणारही. त्याचे उत्तर बुद्धी शोधू लागते. हे ही नैसर्गिक आहे. कुठेतरी कळायला हवे, की शोध जो आहे, तो शांती स्वरूपाचा आहे आणि तो अंतर्मुख प्रवास आहे. भाव, क्षण, निर्णय, अर्थ, चक्र संबंध ह्या निर्माण झालेल्या गोष्टी असतात भगवंतामुळे. निर्मितीशी एकरूप होऊन आपण त्या क्रियेचा परिणाम भोगतो. हे ही नैसर्गिक असावे. तर त्रास कशाचा करून घ्यावा आणि का?! 

 हा खूप महत्वाचा प्रश्न आहे आणि त्याचे उत्तर मिळवण्यास सैय्यम आणि श्रद्धेची जरुरी आहे. 

 ते प्रकट होण्यास नामस्मरण करत राहणे.

 हरि ओम.

 

 श्री 

 अदृश्यातून दृश्य भाव _अवतरते_. There is a transformation in this action. Or the action of consciousness means transformation. 

 ह्याचा अर्थ सूक्ष्म भाव जर प्रकट करायचे असतील तर त्यात परिवर्तन होऊन ते आकारात प्रकट होतात. The _form_ is created only by transformative action (also called vibrations or state of being). In this action of transformation, _feelings_ towards this action, through the action, because of the action, onto the product get created and _fully connected_ with the entire process. So action and feelings are synonymous. This means if feelings can change, so will the action and the form. 

 हरि ओम.

 

 Shree 

 I don't think that God has to be expressed. It can't be a requirement of peace. God is to be realized and that path may take any form whatsoever. And moving through those forms may also be considered as a stage of evolution of the mind. Forms aren't there. Movement is of change, transformation, linkages, sequences, hierarchies, web and so on. Movement may have anything, at any instant about anything fictional or real. This is mind and this is our world. Movement is of space and time. 

 There is only movement and a promise of change.

 Hari Om.

 

 

Shree

 Movement happens as vibrations. It doesn't indicate anything as the reality of existence, or something through which I am defined. Of course, movements create 'me' as an aspect of existence, but those aren't 'me' as the truth. This means that I am beyond movements or their effects or their patterns or their urges or their feelings or their compulsions or their perceptions of incompleteness. So why should there be any botheration?! 

 Secondly things become from truth or invisible medium. Whatever one thinks, it affects movements and connects with all other forms. So thinking is _never_ isolated as a phenomenon and hence one has to learn to become steady in all these changes or connections. 

 I am not responsible for anything or nothing defines me or nothing is there with which i should identify beyond a certain point. Which means, things change and there is always a scope for improvisation, transformation and realizing things without the burden of any kind. The place of existence is a place for me and it says nothing of anyone else. Anyone else has zero relevance in my life for becoming steady - ie _dependence is not an expression of weakness._ _Conditions are not an expression of weakness, neither is impermanence nor is temporariness._ 

 Hari Om.

 

श्री

 

श्री 

 अस्थिर असणे हा मानवी स्वभाव आहे - pattern of creation. त्यातून बऱ्याच संकल्पना येत राहतात, संबंध निर्माण होतात आणि भाव होतो. एक विशिष्ठ प्रकारच चक्र किंव्हा कृती होते, जिचे बीज अदृश्यातून निर्माण होत राहते. त्याचे घटक वासना, वृत्ती, विचार, भावना आणि आकार असे आपण म्हणू. प्रत्येक घटकेचा स्वभाव आहे जो अस्तित्वाचा एक रंग दाखवतो. रंग कसा आहे किंव्हा भाव कसा आहे, त्यावरून वेगळेपण आणि तात्पुरतेपण वावरत राहते. म्हणजे काही रंग इतरांच्या पोटातून निघतात किंवा गाभाऱ्यात असतात (किंव्हा सूक्ष्म असतात). सूक्ष्म असल्यामुळे त्यांचे कार्य वर वरचे ओळखता येत नाही. त्या स्थितीत गेल्यावर कार्याची व्याख्या दिसून येते. 

 अहं वृत्ती हा एक रंग आहे. त्याच्या गाभाऱ्यात कैक सूक्ष्म वृत्ती आहेत. आणि त्यांच्याही आधी फक्त शांती भाव आहे. आपल्या रंगाला बाहेरची खेच आहे. प्रवास जो आहे तो उलट करण्याचा आहे किंव्हा सूक्ष्म होण्याचा आहे. त्यातून सूक्ष्म रंग दिसून येतील आणि शेवटी त्यांच्याही पलीकडे राहणारी किंवा वावरणारी शुद्ध स्थिती.

 क्षण अशा साऱ्या स्थितीतून येत राहतो. म्हणून आपली स्थिती होते. क्षण हा स्वभाव आहे, त्यातून कार्य अपेक्षित आहे. कार्य करावे आणि शांत बसावे. कार्य करण्याचा हेतू भगवंताला धरून राहिला तर शांत राहू. म्हणजे कार्य भगवत उद्भवत आहे.

 हरि ओम.

 

 श्री 

 अस्तित्व ही सगळ्यात महत्वाची क्रिया आहे. माझ्या मते, ते एक विशाल चक्र आहे ज्याला उपमा म्हणून स्टार, स्थिती, घटक, क्रिया, भाव, असे काहीसे शब्द लावतात. त्याचा सर्वांगीण परिणाम म्हणजे *अनुभव* प्रकट होत राहणे, ज्याला "मी" असा शब्द प्रयोग करतो. 

 अस्तित्व असतेच आणि त्याचा परिणाम असतोच, ज्याला पदार्थ घडवत राहणे, वावरत राहणे आणि विलीन होणे असा आहे. Existence is a *continuous* tense - unfolding and changing and connected to everything or any aspect of creation.

 ह्याचा सरळ अर्थ असा की जीवाच्या हाताच्या पलीकडे गोष्टींचे तत्व, मूळ, घडवणूक, संबंध होत राहतात.  ते दैवी उद्भवत राहतात, म्हणून राग करून उपयोगाचे नाही. 

 तसंच, सैय्यम तो हवा, कारण अस्तित्व बौद्धिक अर्थाच्या पलीकडे असते आणि परिणाम करते. मन एखाद्या गोष्टीला का धरून ठेवते किंव्हा ध्यानात आणते, ते भगवंतावर सर्व सोडणे - कदाचित त्यात त्याची इच्छा असेल, असे ओळखणे. त्याच्या इच्छेप्रमाणे आपण होतो, वावरतो, जातो - हे सर्व स्वीकारावे. आपण कुठल्या प्रमाणे प्रक्रिया करतो किंवा विचार आणतो, हे भावाचे रूप दर्शवते. त्या भावनेला मन धरून ठेवतो आणि तसे अनुभव प्रकट करत राहतो. प्रक्रिया देणे हे हेतूचे, संबंधांचे, साखळीचे रूप दर्शवते. 

 ती एक _स्थिती_ आहे. ते सत्य नाही, किंव्हा सत्य ओळखणे हे खूप सूक्ष्म, अदृश्य आणि प्रकट रूपाच्या गूढ अवस्थेतील कार्य आहे. तसे आपले मन झाले किंव्हा भाव साकारला गेला, तर आपली प्रक्रिया वेगळ्या पातळीवर होऊ शकते. 

 थोडक्यात, विचार, भावना, आकार - ह्यांना शक्तीचे स्वरूप असे बघायला हवे. ते स्वरूप म्हणजे, ज्याला मी असे मानतो, ती एक स्थिती असते वावरण्याची. त्या स्थितीला, दृश्यात येणाऱ्या, गुंतण्याला अशी बौद्धिक सुरुवात अशी नसते. ती सुरुवात सूक्ष्म इच्छेतून घडते, म्हणून ती बुद्धीच्या पलीकडे मानावी. 

 ती पलीकडे असेल, तर बुद्धी ही एक साखळीतील प्रकट होऊ पाहणारी क्रिया आहे, ज्यात मन गुंतून राहते. म्हणून त्या क्रियेला शांतीचा रंग देणे आवश्यक आहे.

 त्यासाठी नामस्मरण.

 हरि ओम.

 

श्री

 श्री 

गोष्टींना अंत नसतो - तो खेळ शक्तीचा जन्मो जन्मीचा आहे. म्हणजे सुरुवात किंव्हा शेवट, ह्या संकल्पनेतून हेतू ठरवू नये, कार्य करू नये. म्हणजे स्थिर राहावे कुठल्याही "स्थिती" किंव्हा "प्रसंगात". म्हणजेच की प्रसंगाला कुठलेही हेतू किंव्हा पूर्वीचे कार्य ह्याने अर्थ लावू नये - तसे ते नसतात आणि सर्व भगवंताकडून आलेले असतात हे ओळखणे, म्हणजेच शांत राहणे, उत्तेजीत होऊ नये किंव्हा गुंतून राहू नये, परिणाम करून घेऊ नये. 

भगवंताच्या अस्तित्वाला आणि त्यातून होणाऱ्या क्रियांना हेतू नसतो - फक्त शांत भाव असतो. हेतू मी निर्माण करतो माझ्या भावातून आणि तसे परिणाम मी भोगतो. म्हणून माझा हेतू भगवंताशी समरस होऊ देणे, हे माझ्या हिताचे ठरेल, कारण त्यातूनच मी शांती अनुभविन. 

हरि ओम.

श्री

 श्री 

मी म्हणजे साखळी नाही. भाव स्थिर होऊ देणे किंव्हा शांत होऊ देणे म्हणजे साखळीशी स्वतःचा अर्थ जोडू नये. तरीही ती बौद्धिक क्रिया नाही, की एखाद कोड मांडू शकलो की ते सोडवण्यासाठी त्याचा धावा घ्यावा! उलट परिस्थिती आणखीनच बिघडेल! 

लक्षात हे येऊ देणे की भाव आहे अस्तित्व. आपण जो काही भाव प्रज्वलित ठेवू, त्यातूनच दृश्याचे अनुभव येणार आहेत. पहिले भाव, मग त्यातून आपोआप होणाऱ्या साऱ्या क्रिया....कारण भाव असणे ह्याच तात्पर्य म्हणजे क्रियेत वावरणे! म्हणून इतर कुठल्याही घटक ह्यांच्या बद्दल विचार न करता सरळ भावाकडे लक्ष केंद्रित होऊ देणे. 

एकदा भाव पक्का केला, की त्याप्रमाणे सर्व चक्र प्रकट होतील. म्हणून भगवत भाव प्रकट करावे.

हरि ओम.

श्री

 श्री 

असणे हा भाव आहे. त्यातून क्रिया घडते, जिच्यामुळे अनंत स्तर, स्थिती, चक्र, संबंध, विचार, भावना, आकार अनुभवात प्रकट होतात आणि ज्याच्यात "मी" हा भाव होऊन गुंतून राहतो. त्याला संस्कार, वावर, तादात्म्य, प्रेम, खरे वाटणे, असे निरनिराळे शब्द आहेत. म्हणजेच की कुठल्याही गोष्टीला आपण खरे करू शकतो. _करणे_ हे तेव्हा साध्य होत, जेव्हा आपण त्यात गुंतून राहतो आणि त्या क्रियेत मिसळतो किंवा संबंधित राहतो. त्याला "हेतू" असे ही म्हणू शकू. हेतू निर्माण होणे हे अस्तित्व शक्तीमुळे साकार होत राहते आणि एकदा हेतू निर्माण झाला, की दृश्य जग आपल्या समोर निर्माण झाले! ह्याला एकंदरीत "भाव" असा शब्दाचा वापर आहे. 

अस्तित्वात असणे, म्हणजे भाव साकार होणे. किंव्हा जे काही आपण उपभोगतो, ते सर्व एक भाव संपादन केल्यामुळे आहे. त्यास गुंतून राहणे किंव्हा चिकटून राहणे असे ही म्हणतात. 

प्रश्न असा आहे की आपण कुठे गुंतून राहतो आणि का?! गुंतून राहण्याची वृत्ती का निर्माण होते?! 

वरील प्रश्न गूढ आहे. भगवंताची इच्छा मानल्याने, त्या इच्छेची एक छटा ही की गुंतून राहणे भाग आहे आपल्यासाठी. म्हणजे हालचाली जाणवणे आणि ते मनात येणे, हे देखील ओघाने आले. आणि त्याला प्रतिक्रिया देणे हे ही आले! 

ह्या सर्व क्रियेत शांतीने राहण्यासाठी नामस्मरण करत राहणे हे संतांचे म्हणणे आहे. त्याला प्रमाण मानून तसे करणे.

हरि ओम.

श्री

 श्री 

वस्तू होणे, आकारास येणे आणि दृश्यात जाणे हे शक्तीचे कार्य आहे म्हणजेच की ते शक्तीच्या अस्तित्व किंव्हा असण्याचा गुण धर्म आहे. आकार हे प्राणाकडून होते, आणि प्राण हे वासनेतून आणि वासना शक्तीतून निर्माण होते. त्या होण्याच्या क्रियेत _भाव असतो_, म्हणून कुठलीही गोष्ट हेतू शिवाय, जाणिवे शिवाय आणि अनुभवे शिवाय निर्माण होत नाही. एकंदरीत ह्याला "भाव" म्हणतात. 

क्रियेच्या दृष्टीने भावाला स्तर, स्थिती, चक्र, प्रक्रिया, गुण, गती, गुंतून राहणे अशा साऱ्या घटकांनी स्पष्टीकरण देऊ शकतो - ते फक्त समजून घेणे आहे किंव्हा सांगणे आहे, दुसरा तिसरा हेतू असू नये. 

म्हणून क्रिया का होतात, ह्याने जीवाचा भाव ठरू नये - ते होणार असे स्वीकारावे. गोष्टी होणे आणि विलीन होणे ह्यातून आपण ठरत नाही. आपण होणे हे त्या प्रक्रियेतून आलेली छटा आहे, रंग आहे. रंगानी मी ठरतं नाही, सिद्ध होत नाही, त्यात समावेश होत नाही, त्यात पूर्ण असत नाही. हे आत्मसात होऊ देणे.

हरि ओम

श्री

 श्री 

क्रिया होणे ह्याने "धरून ठेवणे" हा भाव त्यात सामील असतो. अस्तित्वाचे स्तर असतात, आणि ज्या पद्धतीने "धरणे" हा भाव घडतो, तशी ती क्रिया अनुभवास येते किंव्हा तशे ते घटक दिसून येतात आणि ते परिणाम करतात. मग आपण त्या धरण्यातून संबंध, घटक, क्रिया, पुढे, मागे, वर, खाली, काल, उद्या, गार, गरम, खडक, पाणी, थांबणे, चालणे, धावणे - असे अनंत अर्थ लावतो. कुठलाही शब्द हा प्रवाहातून आणि गुढतेतून प्रकट झाला असतो जाणिवेत, म्हणून तो "स्थगित" नसावा किंव्हा कायम नसावा किंव्हा त्यातून पूर्ण भाव होणे अशक्य. हे ध्यानात राहू देणे. ह्याचाच अर्थ की आपल्याला _प्रवाहाचा_ अनुभव येत राहणार आहे.

प्रकरण आहे निर्मिती आणि हेतूच. निर्मिती होत राहताना व्ययक्तिक हेतू किंव्हा भाव ठेवले तर इतर विचार आणि भावना देखील प्रकट होतात. म्हणून निर्मितीचे कार्य आणि श्रेय हे भगवंताला अर्पण होऊ देणे उचित आहे, म्हणजे त्या क्रियेला मन चिकटून राहत नाही किंव्हा गुंतून राहत नाही किंव्हा सिद्ध करत नाही. निर्मिती जशी होईल, तशी होऊ देणे - त्यातून स्वतःची व्याख्या ठरवू नये. 

प्रवाहातून किंव्हा स्पंदनातून शांती भावा पर्यंत व्हायचे आहे. तथापि प्रत्येक क्षण त्या स्थितीला होण्यास कार्य करत असतो किंवा त्याचे विशिष्ठ स्थान असतं. म्हणजेच की प्रवाहाच्या स्वरूपाला पूर्ण स्वीकारावे. 

ते नामस्मरणाने साध्य होते, असे संतांचे वचन आहे.

हरि ओम.

Shree

 Shree

I think, that to compel one to come to a conclusion for anything (even the self) is a burden. Letting things flow or unfold is being alive. Where that leads, although may be a concern of perception, is not an absolute question to be responded! Having non clarity from intellect’s point of view again need not be a burden. Things change and therefore there is fluidity and allowance to become whatever one becomes and wherever that point will lead. What is getting achieved by trying to “fix” anything?! I may have taken all this time to accept this – so why should that be even evaluated? And if I have taken this time, so what does that mean for time to come – that also how can I say anything?! I don’t know! Again the issue is of awareness. I am not responsible for anything. I am aware but not responsible, for the nature of unfolding is with God. God is to be understood by becoming so! A situation is a situation. That is not me. And I am not the mind either. I am.

Hari Om. 

Shree

 Shree

Form is a result of existence (or an extension or an expression of existence). We need to consider what is getting formed by our thoughts - is it love or violence or friction or compassion.

Secondly sequences of anything are far reaching and no one point is ever isolated. Therefore, the idea of “compartments and higher production” actually spills over the entire web of existence and hence the effects of dawning the attitude of production do not only get contained in work – but are extended to other domains of personal lives as well. Hence, even the notion of individualism or the idea of freedom has effects on the entire web. The only relative difference is that certain ideas make you aware of the web and dilute ownership requirements whereas certain ideas fixates awareness only at a point without caring for the Whole.

Loneliness is a killer. Being unconcerned with anything else is a problem – you may hide this feeling, but it is sensed by everyone, evenif it may not be expressed. If expression is seen as a function of some personal point, then you are mistaken. Or if one thinks that expression involves a phenomenon or some form of a point, then you are again mistaken. The mistake lies in believing that expression and existence are different things whereas in reality they are not.

Existence is an action through realization. From this realization process, expression “happens”. So there is no need to express. Expression is a function of awareness and is beyond a need.

Hari Om. 

श्री

 श्री 

अस्तित्व ही व्याख्या आपण भाव, कार्य, क्रिया, हेतू, अर्थ, परिस्थिती, संबंध, वृत्ती, अपेक्षा - ह्या साऱ्या संकल्पनेतून आणि अधिक माहीत नसलेल्या गोष्टीतून समजून घेऊ शकतो. भगवंत पूर्ण आहे. सारे दृश्य जग आणि त्यातील विविध घटक किंव्हा रूपे त्याच्यातून येतात म्हणून त्या माध्यमातून भगवंताकडे आपण पोहोचू शकतो. 

बुद्धी ही विशिष्ठ प्रकाराची शक्ती आहे. एका बाजूला भीती पोटी ती चक्रात गुंतून राहते आणि तात्पुरतेपणा वाटून घेऊन सैरबैर धावत राहते - जर/ तर किंव्हा हे करू/ ते करू किंव्हा खूप विचार आणि बडबड. ती स्वतःच्या स्वभावाला देखील खूप धरून राहते आणि अट्टाहास करते की गोष्टी अश्याच असल्या पाहिजेत! त्यावरून आपला स्वभाव असाच असणार आहे, हे ही त्याचे समर्थन असते! ह्या पद्धतीत उगम आणि शेवटची धडपड कायम राहिल्यामुळे, बुद्धी दमून जाते. बुद्धी _जर_ खरी मानली, तर तिने दाखवलेले सारे रूप खरे _असणारच_ असे ती सांगते. 

ह्या क्षणाला बघायला दोन पद्धत आहेत - चक्रात गुंतून राहणे. आणि दुसर म्हणजे भगवंताची जाणीव प्रज्वलित करत बुद्धी सूक्ष्म करणे, प्रतिभा शक्ती येऊ देणे, शांत होऊ देणे, अट्टाहास सोडणे, प्रश्न येऊ देणे, शंकेचे स्थान ओळखणे, सत्य आत्मसात करत राहणे, सैय्यम बाळगणे, श्रद्धा प्रकट होऊ देणे वगैरे. 

भगवंताची शक्ती बुद्धीच्या पलीकडेही असते आणि कार्य करत राहते. हे ध्यानात येऊ देणे आपल्या हिताचे आहे.

हरि ओम.

श्री

 श्री 

मनात असे विचार येता कामा नये - ह्याला आपण काहीच करू शकत नाही, किंबहुना काहीही करण्याची गरज नाही. प्रश्न असा आहे की इतरांच्या विचारांना आपण जे मूल्य देतो त्यावरून आपली वृत्ती आपल्यावर परिणाम करते - त्यावरून स्वतःची व्याख्या आपण तैय्यार करतो. 

सत्य जर पाहिले तर एकच शक्ती असल्यामुळे अनेक आकारांवर ती संबंध निर्माण करते आणि त्या त्या आकारावर एक परिणाम होतो. ह्याचे दोन अर्थ निघू शकतात. एक की आपण स्वतंत्र नाही आणि सगळे एकच आहे. त्यावरून भावना ताबा मिळवण्याची किंव्हा पळून जाण्याची ठेवावी की आपुलकी आणि निरहेतूची ठेवायची हे ओळखावे. पळून, पळून जाणार कुठे?! ताबा मिळून, मिळून भांडार पूर्ण होणार आहे का?! म्हणजे तत्पूर्तेपणा काहीही केल्याने जात नाही. तो अंतर्मुख होऊन सत्य काय आहे, हे जाणून शांत होतो. म्हणजेच की चक्राच्या परिणामाने व्याकूळ न होणे आणि सर्व चक्र भगवत भावाने बघणे किंव्हा ओळखणे. 

मनात काय सुरु असते आणि ते कुठल्या शब्दात बाहेर येते व्यक्तीकडून, आणि ते बाहेर येताच आपल्याला प्रतिक्रिया देणे आवश्यक असते का, हे ओळखणे. सत्य पाहिले तर प्रतिक्रियांची जरुरी नाही, म्हणजे वृत्ती, विचार, भावना सर्व ठिकाणी _प्रकट होणे_ असे त्याकडे स्वच्छ मनाने स्वीकारणे. 

हे गूढ प्रकरण आहे की जीवाची तळमळ कुठून असते आणि का होते? ह्याला देखील भगवंताची जाणीव होणे गरजेचे आहे. हा ही अट्टाहास नाही किंव्हा जबाबदारी नाही. शोध म्हणायला हरकत नाही किंव्हा भगवंताची इच्छा म्हणायला हरकत नाही. 

हरि ओम.

Shree

 Shree

Intellect may communicate certain ideas as points in space but those aren’t expected to be confirmed in any way. This means that the ownership of those expressed points is coming from beyond and is not the property of the intellect! This is inspiration or acknowledgment of fluidity. The point is only a fluid construct but not a white line drawn on some hard stone! None of the things that are created therefore represent any ownership of the self! Creation is a divine and an inspirational process that has to be felt and this may mean not even expressing the process in words! The need to keep explicitly expressing and confirming to something is a unique intellectual requirement – but need not be seen as a necessity! This is a mysterious thing and no matter how authentic one feels, there still will remain the need to keep expressing and confirming! I am only stating how the intellect thinks sometimes.

 Relax. 

Hari Om.

Shree

 

Shree

 

Steadiness means don’t engage with defense for the self or others. Let things flow fuildly as possible and how they emerge in our mind and dissolve without you coming to any judgment.

For me perhaps things make sense only if they have a philosophical explanation, connect, feelings connection and comfort connection and empathy connection. This comes from a path inseparable from my existence and that should get honoured.

 

I can’t conclude things soon – and I need to be okay with that –with whatever fears I may have, whatever beliefs and so on. Things come and go and they inform a decision. There is no need to escape anything and be even philosophically correct. Peace will dawn when it has to.

I am currently absolutely not sure of what or where I am, relations, connections, words, feelings and words etc. yet I am here and that is enough!

 

Reactions and movement will happen regardless of anything I act on. Action therefore need not be a function of external conditions – although external conditions get informed from inner vibrations. Hence it makes sense to feel what is happening as inside-outside relationship. That also is a matter of awareness and need not have any burden to be accurate or anything. My insides, whatever they are, cannot be expected to “be accurate or confirm to anything”!

 

Hari Om.

श्री

 श्री 

बऱ्याच काळ आपण एखादी गोष्ट करत राहिलो, तर तेच योग्य आहे, तेच मी आहे, आणि तेच पुढे नेत राहणे आहे - अशी आपण समजूत ठेवतो. ह्याच उत्तर तसं सोप्प नाही, की असा हेतू आपण का बाळगतो. 

त्याला अनेक कंगोरे आहेत. त्याचे निरनिराळे नावे म्हणजे अहं, वृत्ती, चक्र, विस्मरण, भावाचे स्वरूप वगैरे. शुध्द शक्ती, जी भगवत स्वरूप आहे, ती म्हणजे "मन नाही" किंव्हा "मी" (देहबुद्धी) नाही. आपले स्मरणच सध्याचे असे आहे की तात्पुरतेपण भासवत राहते आणि त्या प्रमाणे आपण संस्कार मनावर कोरत राहतो. 

त्याचा उपाय म्हणजे सतत सांगत राहणे की मी भगवंताचा आहे, तो सांगेल तसं मी करेन. त्याच्या भावाच्या व्यतिरिक्त इतर सर्व काही गौण आहे. 

हरि ओम.

श्री

श्री 

आकाश आणि आकार हे वेगळे नाहीत - आकाश _अस्तित्वातूनच_ आकार येऊ पाहतात आणि परत आकाशातच मिसळून जातात. स्थिरता अस्तीत्व भाव ओळखण्यातून येते, जेणे करून आकाश आणि आकारांचा खेळ किंव्हा संबंध आपण ओळखू शकतो. 

कुठल्याही एका घटक्याकडे लक्ष कायम करणे कष्टाचं ठरते. आकाश अधिक उत्तम किंव्हा आकार महत्वाचं - असा काहीसा विचारांचा रोख शांती मिळवून देऊ शकत नाही. जी काही क्रिया आणि विघटन होऊ पाहते आणि वेगळे रुप दर्शवते, ते एकाच सत्यातून येते हे विसरू नये, म्हणजे मूल्य वस्तूंना तात्पुरते असते - स्वतःला देखील. 

वरील संकल्पनेतून जे रहस्य निर्माण होत ते म्हणजे "भाव". Sense of belonging and being. आकाश काय, आकार काय, संबंध काय, अर्थ काय - _ह्याला भाव आहे_. 

आकलन जे होणे आहे कृतीतून ते हे आहे. शिक्षण किंव्हा व्यवहार का करावा तो ह्यासाठी. 

"प्रगतिशील" देशांचे एक दोष हा की एकाच बिंदूला प्राधान्य दिल्यामुळे जो भाव निर्माण होतो आकाशात (एकांतात) किंव्हा आकारात (कार्यात) तो म्हणजे भकास्पणा किंव्हा पोकळ भावना. हा भाव खूप कठोर, कोरडा आणि नैराश्य आणणारा असतो. 

आपली वाटचाल कुठे चालली आहे, ते प्रत्येकाने पारखणे. प्रगतीच्या नावाने जर पदरी खूप भकासपणा येणार असेल, तर त्या कार्याचा काय उपयोग?! 

हरि ओम.

श्री

 श्री 

भाव जाणणे हे गूढ प्रकरण आहे. ते जाणवायचे असते. जाणतांना त्यात अनेक स्तर, स्थिती, क्रिया, चक्र, रूप, वासना, विचार, भावना, देह अश्या साऱ्या गोष्टी दिसतील. हे सर्व घटक निर्माण होतात आणि एकमेकांमध्ये गुंतून राहतात. आणि ह्या साऱ्या _क्रियेतून_ - जी शुध्द चेतन असते किंव्हा भगवंताचे कार्य असते - स्वतःच्या भावाची जाणीव _प्रकट होत राहते._ 

जाणून घेणे हे श्रद्धेने करायला लागते - श्रद्धेचा भाव असायला लागतो. म्हणजे जाणतांना कुठलाही हेतू नाही, मुद्दा नाही, कोड नाही, स्वार्थ नाही, परिस्थिती नाही, कारण नाही, जवाबदारी नाही. ते निव्वळ प्रेमापोटी होत राहणे. त्यास _भक्ती_ असे म्हणतात. 

दैवी इच्छा, संकल्पना, कार्य म्हणजे त्याचे "कारण" ठरते उत्पत्तीसाठी. कारण शब्द इथे गूढ आहे, बौद्धिक नाही. गुढपणाला आपण दैवी इच्छा म्हणतो किव्हा श्रद्धेने स्वीकारतो. मानवी जीवाच कारण रुपावर, क्रियेवर, अनुभवांवर, परिस्थितीवर, वृत्तीवर आधारलेले आहे - म्हणून ते स्वार्थी ठरते. दैवी इच्छा - हा भाव - मानवी स्वार्थी भावाने बघू शकतं नाही. स्वार्थीपणाचे सर्व नियम सोडून भगवंत जाणून घ्यायला लागतो. 

दैवी इच्छा जाणून घेण्याचा एक मार्ग म्हणजे नामस्मरण.

हरि ओम.

Shree

 

Shree 

One of the strengths of the force of the mind is to analyze. Mind is a type of existential force having its own character. And hence it _creates_ its own imagination (memory) and _identifies_ with it - the imagination seems inseparable from the notion of self. 

This analysis reveals components, sequences, relations or connections, memory, imaginations, identification, patterns, tendencies, continuities and so on. It leads to histories, newness and transcendence. 

As a human behaviour, patterns can emerge from deep set feelings or vibrations that get shared everywhere. They don't have a name or a physical form or a construct of a culture or of a given space and time. Such deep feelings create a unified sense of belonging (as a collective). As architects, such patterns of feelings are what ought to be our diet for designing. 

The form stems from feelings. Our modern mind has told us that forms have followed a tendency to emerge from subconsciousness, consciousness, self consciousness and today a fragmented inner reality triggers this process perhaps. 

Deeper feelings are required to be accessed in our times. Those give a universal connect.

Hari Om.